راه ترقی - ورزش 3 /رئال مادرید بالاخره در مقطع پایانی فصل مشکلاتش را فهمید اما خیلی دیر، چرا که هم قهرمانی کوپا دل‌ری را از دست داده‌اند و هم از چمپیونزلیگ کنار رفته‌اند و در آستانه از دست دادن لالیگا هم قرار دارند.
 ، لامین یامال پس از پیروزی در فینال کوپا دل‌‌ری برابر رئال مادرید، با کنایه‌ای تند گفت: «اگر یک گل می‌زدند، مهم نبود؛ اگر دو تا هم می‌زدند، باز هم مهم نبود. امسال حریف ما نمی‌شوند، و این کاملاً ثابت شد.»
اینیگو مارتینز حتی فراتر رفت و بدون تردید انگشت خود را بر زخم کهنه مادرید گذاشت؛ به‌ویژه با انتقاد از «استراتژی» رئال در آستانه فینال و فشار رسانه‌ای علیه داوران. او در ورزشگاه لا کارتوخا چنین گفت: «فکر می‌کنم امروز فوتبال پیروز شد، و این مهم‌ترین چیز است.» این جمله، نقطه پایان بر سومین ال‌کلاسیکوی فصل بود.
سه شکست سنگین در ال‌کلاسیکوها، با از دست دادن دو جام (سوپرجام اسپانیا و کوپا دل‌ری) و نتیجه کلی 12 بر 4، واقعیت تلخی را برای رئال مادرید نمایان کرد. واقعیتی که شنبه، هنگامی که داور سوت پایان نیمه اول را زد، شدیدتر شد؛ زمانی که تیمی که فصل گذشته لیگ قهرمانان و لالیگا را فتح کرده بود، این بار با وضعیتی آشفته و پر از رنج و ناامیدی در زمین سرگردان بود و در نهایت وارد حالت «بقای مطلق» شد. آنچلوتی اعتراف کرد: «خیلی نزدیک بودیم، ولی باید به مبارزه ادامه بدهیم. امشب خوب بازی کردیم. هیچ انتقادی به تیم ندارم، چون همه توانمان را گذاشتیم. اگر ما می‌بردیم، چیز عجیبی نبود.»
اما واقعیت این است که مادرید همه چیز را خیلی دیر فهمید. در فصلی که قرار بود تاریخی باشد، بازیکنان رئال بالاخره درک کردند چه چیزهایی را در طول سال کم داشتند، آن هم در حالی که نتایج نهایی، فاجعه‌ای عمومی را نشان می‌دهد. آنچلوتی، پس از تقریباً گذشت کل فصل، سرانجام به ترکیب ایده‌آلش رسید (با اینکه بارها گفته بود همیشه موردعلاقه‌اش بوده): سیستم 2-4-4 با حضور امباپه و وینیسیوس در خط حمله و چهار هافبک که توازن لازم را به تیم بازمی‌گردانند، چیزی که این فصل به شدت کمبودش حس می‌شد. 

روشنایی در دل تاریکی
در حالی که فصل گذشته رئال توانست بین حمله و دفاع تعادلی مناسب پیدا کند، در فصل جاری چنین چیزی تقریباً هرگز دیده نشد. تمام توان هجومی تیم (که خودش هم گاهی ناکارآمد بود)، به دلیل ضعف شدید دفاعی کاملاً بی‌اثر می‌شد. هر ضدحمله سریع از سوی حریف، به کابوسی واقعی برای تیم آنچلوتی تبدیل می‌شد؛ تیمی که مهاجمانش یا فراموش کرده بودند یا نمی‌خواستند دفاع کنند. با تضعیف خط میانی و چرخش مداوم ترکیب اصلی، بازیکنان هجومی در عین وضعیت جسمانی خوب، کمتر تعویض شدند و نتوانستند حریف را متوقف کنند. نتیجه؟ خط دفاعی‌ای که کاملاً تنها رها شده بود و البته، مدافعانی که خودشان نیز در بسیاری از لحظات عملکرد خوبی نداشتند.
با این حال، تغییر سیستم باعث شده تیم انسجام بیشتری پیدا کند و در عین حال حملات منظمی با تحرک بالاتر ترتیب دهد. 75 دقیقه فوتبال عالی (45 دقیقه نیمه دوم و 30 دقیقه وقت اضافه) در فینال کوپا دل‌ری، روزنه امیدی برای ادامه فصل در لالیگا و همچنین جام باشگاه‌های جهان است؛ فصلی که باشگاه رئال با رؤیای اولین «هفت‌گانه» در تاریخ ورزش جهان آن را آغاز کرده بود
تغییراتی غیرقابل‌ باور
تصور اینکه پرافتخارترین سرمربی تاریخ رئال مادرید (با 15 جام) در موقعیتی متزلزل باشد، دیوانه‌وار به نظر می‌رسد؛ اما این همان فشار سنگینی است که همیشه با رئال مادرید همراه بوده. هرچند این هیاهو هیچ‌گاه تأثیر جدی‌ای بر آنچلوتی نداشته و او همواره با آرامش با انتقادها برخورد کرده، اما این بار، شاید برای اولین‌بار در دورانش در رئال، تصمیم گرفت تغییرات زودهنگامی در بازی انجام دهد؛ حرکتی که باعث شد تیمش بهترین فوتبال فصل را ارائه دهد.
طبق داده‌ها، آنچلوتی در کل فصل تنها 12 تعویض بین دقایق 50 تا 60 انجام داده بود، اما در دیدار کوپا برابر بارسا، سه تعویض در همان بازه انجام داد (امباپه، مودریچ و آردا).
آنچلوتی خط تیم را جلو کشید، تصمیمی که باعث ایجاد اختلال در تیم فلیک شد؛ در حالی که خودش نیز از خطرات و فضای خالی ایجادشده آگاه بود. اما این جسارت - که تا آن لحظه در این فصل از او دیده نشده بود - نسخه‌ای تیمی و هماهنگ از رئال را به نمایش گذاشت که پیش‌تر وجود نداشت. تیم به‌ خوبی در برابر ضدحملات بارسلونا خود را بازسازی می‌کرد و با استفاده از فضاهای ایجادشده، ضدحملات خودش را با وینیسیوس و امباپه رهبری می‌کرد؛ بازیکنانی که مدافعان کناری حریف را به دردسر انداختند.
این جمله آنچلوتی: «اگر ما می‌بردیم، چیز عجیبی نبود» باید به عنوان انگیزه‌ای مثبت برای رئال جهت جنگیدن در لالیگا و همچنین آخرین ال‌کلاسیکوی فصل تلقی شود.
بازار