بزرگنمايي:

راه ترقی - روزنامه سازندگی / «جای خالی استاندار زن» عنوان یادداشت روز در روزنامه سازندگی به قلم شهربانو امانی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
پس از گذشت بیش از چهار دهه از استقرار نظام جمهوری اسلامی، زنان ایرانی همچنان در بسیاری از سطوح عالی اجرایی جایگاهی نیافته‌اند که با سهم واقعی‌شان از جامعه و ظرفیت‌های حرفه‌ای‌شان هم‌تراز باشد. یکی از شاخص‌ترین و البته پرمناقشه‌ترین این سطوح، مقام استانداری است؛ جایگاهی که هنوز هیچ زنی در تاریخ جمهوری اسلامی بر آن تکیه نزده است. این فقدان نه‌تنها یک غفلت تاریخی بلکه نشانه‌ای از پافشاری بر الگویی ناکارآمد از مدیریت است که بر انحصار جنسیتی استوار مانده است.
در جهان امروز، حکمرانی خوب با شایسته‌سالاری، عدالت و تنوع گره خورده است. نظام‌های سیاسی‌ای که همچنان نگاه‌های تک‌بعدی و انحصاری را بر ساختار مدیریتی خود حاکم نگه می‌دارند، دیر یا زود با بحران مشروعیت و ناکارآمدی روبه‌رو می‌شوند. ایران امروز، بیش از هر زمان دیگری، با پیچیدگی‌های اقتصادی، فرسایش اجتماعی، شکاف‌های هویتی و کاهش سرمایه عمومی مواجه است. در چنین بستری، نمی‌توان انتظار داشت که الگوهای مدیریتی گذشته، بدون هیچ تحول ساختاری همچنان کارآمد باشند.
استانداری، یکی از عالی‌ترین مناصب اجرایی کشور در سطح استان‌هاست؛ مقامی که در تقاطع حاکمیت و جامعه قرار می‌گیرد و نقشی کلیدی در تنظیم روابط دولت با مردم ایفا می‌کند. استاندار باید نه‌تنها مدیر توانمندی در عرصه اجرایی باشد بلکه بتواند با نهادهای مدنی، اقشار مختلف اجتماعی، نخبگان محلی و جریان‌های سیاسی ارتباط موثر برقرار کند. چنین نقشی نیازمند آگاهی اجتماعی، توان گفت‌وگو، درک همدلانه و قدرت ایجاد اعتماد است؛ ویژگی‌هایی که تجربه حضور زنان در عرصه‌های گوناگون مدیریتی، بارها آن را اثبات کرده است.
دولت چهاردهم با شعار وفاق ملی و عقلانیت سیاسی روی کار آمده است. این شعار، در کنار شرایط حساس کنونی کشور، فرصتی استثنایی برای بازتعریف ساختار مدیریت سیاسی و اجرایی کشور فراهم آورده است. اگر دولت اراده‌ جدی برای عبور از وضعیت فعلی و ترمیم شکاف‌های اجتماعی دارد باید در میدان عمل نشان دهد که مروج تحول است، نه استمرار. یکی از راه‌های صادقانه‌ این نشان‌ دادن، ورود زنان به مناصبی است که تا امروز به دلایل غیرحرفه‌ای از آنها دریغ شده است.
بازار
حضور زنان در رأس مدیریت استانی، نه‌تنها در راستای عدالت جنسیتی و مشارکت برابر در قدرت است بلکه از منظر کارآمدی نیز ضرورتی انکارناپذیر است. در بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته و حتی درحال توسعه، تجربه نشان داده که زنان در مدیریت محلی و منطقه‌ای با شفافیت بیشتر، مشارکت‌محوری، رفتار غیررانتی و عقلانیت تصمیم‌گیری، موجب بهبود شاخص‌های حکمرانی شده‌اند. ایران نیز از این قاعده مستثنا نیست. زنان ایرانی در عرصه‌های علمی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی توانایی‌های خود را نشان داده‌اند؛ اما ساختار سیاسی هنوز آنها را به رسمیت نشناخته است.
در شرایطی که مردم با بحران معیشت، بی‌اعتمادی و احساس حذف مواجه‌اند، سپردن مسئولیت‌های کلان به زنان می‌تواند، پیام روشنی از سوی حاکمیت باشد: اینکه دوره مدیریت انحصاری به پایان رسیده و دوران مشارکت فراگیر آغاز شده است. این تغییر، نه‌تنها به زنان اعتماد می‌دهد بلکه مردان جامعه را نیز از تکرار تجربه‌های فرسوده مدیریتی رهایی می‌بخشد. از سوی دیگر، نسل جوان‌تر زنان که امروز در دانشگاه‌ها، تشکل‌ها و فضاهای مدنی فعال‌اند، با دیدن چنین تحولاتی انگیزه و امید بیشتری برای حضور سازنده در جامعه پیدا خواهند کرد.
اگر هدف دولت، تحقق وفاق ملی، ارتقای اعتماد عمومی و ترمیم رابطه دولت و ملت است، این اهداف بدون تغییر در ترکیب مدیریتی کشور محقق نخواهد شد. اکنون زمان آن رسیده است که در آستانه انتصاب 31 استاندار کشور، نگاهی تازه، شجاعانه و عادلانه بر تصمیم‌گیری حاکم شود. گشودن درهای استانداری به روی زنان، نه یک امتیاز یا امری تزئینی بلکه ضرورتی بنیادین برای بازسازی جامعه‌ای فرسوده از انحصار و بی‌اعتمادی است.