بزرگنمايي:

راه ترقی - روزنامه سازندگی / «چشم‌انداز آینده» عنوان یادداشت روز در روزنامه سازندگی به قلم سیدمحمود علیزاده‌طباطبایی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
ما نسل دهه 30 و 40 نسلی بودیم که انقلاب کردیم، رهبری امام را با جان و دل پذیرفتیم، تمام سختی‌ها را تحمل کردیم، 8 سال ایثارگرانه جنگیدیم و با تصور برهم زدن نظم جهانی و ایجاد نظمی جدید سرشار از شوق و امید و ایمان به دنبال آرمان‌هایی بودیم که در طول تاریخ از آنها یاد شده بود؛ دنبال آرمان‌های استقلال، آزادی و حکومت عدل علی بودیم.
خواست ملت عدالت‌گستری بود و تصور می‌کردیم با اطاعت از منادیان حکومت عدل علی و نفی هرگونه ستمگری و ستمکشی و سلطه‌گری و سلطه‌پذیری قسط و عدل و استقلال سیاسی و اقتصادی و فرهنگی را با همبستگی ملی و کرامت و ارزش والای انسانی تامین می‌کنیم. هنگام تاسیس جمهوری اسلامی، بنیانگذار نظام چنین تصوری از نظام به ما نشان داد و شخصیت‌های برجسته انقلاب مانند آیت‌الله طالقانی، آیت‌الله منتظری، شهید مطهری و شهید بهشتی که نظام موعود را برای ما تشریح می‌کردند چنین چهره‌ای از جمهوری اسلامی ارائه می‌دادند. امام خمینی در کتاب کشف‌الاسرار ص 222 می‌فرمایند: «‌ما چنانچه پیش‌تر گفتیم، نمی‌گوییم، «حکومت» باید با فقیه باشد بلکه می‌گوییم، حکومت باید با قانون خدایی که صلاح کشور و مردم است، اداره شود و این بی«نظارت روحانی» صورت نمی‌گیرد.‌
شهید مطهری در مجموعه آثار جلد 24 صفحه 332 می‌فرمایند:‌ «مساله ولایت فقیه اینطور نیست که فقیه خودش در رأس دولت قرار بگیرد، خودش می‌خواهد عملاً حکومت کند، نقش فقیه در یک کشور متعهد به اسلام، نقش یک «ایدئولوگ» است، نه نقش یک «حاکم‌»، یعنی او نظارت می‌کند به اینکه ایدئولوژی درست اجرا می‌شود یا نه؟»
قرار بود مملکت با قانون اداره شود اما وقتی نمایندگان مجلس سوم طی نامه‌ای در مورد انحراف نظام تصمیم‌گیری از قانون به امام نکاتی را یادآور شدند، امام در پاسخ اعلام کردند: «با سلام، مطلبی که نوشته‌اید کاملاً درست است، ان‌شاالله تصمیم دارم در تمام زمینه‌ها، وضع به صورتی درآید که همه طبق قانون اساسی حرکت کنیم. آنچه در این سال‌ها انجام گرفته در ارتباط با جنگ بوده است. مصلحت نظام و اسلام اقتضا می‌کرد تا گره‌های کور قانونی سریعاً به‌ نفع مردم و اسلام باز شود؛ از تذکرات همه شما سپاسگزارم و به همه شما دعا می‌کنم». ملاحظه می‌شود که امام ایرادات را پذیرفتند و دلیلش را جنگ خواندند و تاکید کردند که همه طبق قانون اساسی حرکت کنند. ما اسلامی را می‌خواستیم حاکم کنیم که با جمهوریت، یعنی حاکمیت مردم هماهنگ باشد. امام خمینی در بهشت‌زهرا فرمودند: «سرنوشت هر ملتی به دست خودش است. ما در زمان سابق نبودیم، اجداد ما که رای دادند به چه حقی رای دادند». ملت در 100 سال پیش از این یک سرنوشتی داشته و اختیار داشته است اما اختیار ما را نداشته است. چه حقی داشتند، ملت در آن زمان سرنوشت ما را در این زمان تعیین کنند؟ مگر پدرهای ما ولی ما هستند؟ مگر آن اشخاصی که 100 سال پیش بودند، می‌توانند سرنوشت ملتی را که بعدها به وجود می‌آیند، تعیین کنند؟ این منطق امام برای غیرقانونی بودن رژیم محمدرضاشاه بود. 47 سال از پیروزی انقلاب می‌گذرد در سال 58، مجلس خبرگان قانون اساسی به‌جای مجلس موسسان تشکیل شد. با اعتمادی که مردم به امام و روحانیت داشتند، نمایندگانی انتخاب کردند که اکثریت قریب به‌اتفاق‌شان روحانی بودند و بدون داشتن یک نظریه حکومتی و نظریه‌پردازی، اقدام به تدوین و تصویب قانون اساسی کردند که بخشی از آن به‌خصوص بخش اقتصادی‌اش بر مبنای راه رشد غیرسرمایه‌داری بود که رد پای دیدگاه حزب توده دیده می‌شد. از همان ابتدای پیروزی انقلاب‌‌، غرب‌ستیزی شروع شد و با اشغال سفارت آمریکا، رابطه نظام جمهوری اسلامی با دنیا قطع شد.
بازار
آن میزان اعتمادی که نسل ما به روحانیت داشت، امروز دیگر وجود ندارد. اگر در انتخاب اولین مجلس خبرگان، گوش مردم به دهان روحانیت بود اما از سال 1376 دیگر فضا آنگونه نیست. وقتی در مرحله اول، شورای نگهبان، افرادی گزینش می‌شوند و در مرحله بعد، مردم از بین تاییدشدگان شورای نگهبان، رئیس‌جمهور یا نماینده مجلس خبرگان و مجلس شورای اسلامی را انتخاب می‌کنند (نظارت استصوابی)، نسل جدید هم این رویه را نمی‌پذیرد.
امروز کشور با بحران‌های اساسی مواجه است که نام این بحران‌ها را ناترازی گذاشته‌ایم! بحران انرژی، بحران سوخت، بحران آب، بحران برق، بحران فرونشست زمین و مشکلات گسترده اجتماعی نظیر فساد و فحشا و موادمخدر هم که پیوسته در حال تصاعد است. نمی‌توان با امنیتی کردن امور، بحران‌ها را حل کرد. راه‌حل، مشارکت همه مردم در اداره امور کشور است. آشتی ملی با همه گروه‌هایی که ایران را مستقل می‌خواهند. اگر برای اصلاح روندها اقدام نکنیم، با فشار مردم و افکارعممی وادار به تغییرات اساسی خواهیم شد. امید است مسئولان امر با شنیدن صدای مردم، مانع از دخالت خارجی یا آشوب‌های داخلی شوند. نارضایتی عموم مردم در مقابل رضایت گروه اندکی که از رأفت‌های گسترده بهره می‌برند، عاقبت خوبی را رقم نخواهد زد.