بزرگنمايي:

راه ترقی - شرق / «با وعده‌های دروغ چه باید کرد؟» عنوان یادداشت روز در روزنامه شرق به قلم سیدمصطفی هاشمی‌طبا است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
منصفانه باید گفت که برخی از خانم‌ها از مرز بی‌حجابی عبور کرده‌اند. البته این رفتار قبیح است و باید فکری برای این پدیده کرد؛ پدیده‌ای که به هر حال به دلیل انگیزه‌های متفاوت رخ می‌دهد. از سویی هم تعدادی خانم محجبه ‌حتما از سر دلسوزی در گرما یا سرما به اجرا نشدن قانون حجاب اعتراض می‌کنند و صدماتی هم متحمل می‌شوند. اجرشان با خداوند باد که این‌همه برای عفاف و جاری‌شدن قانون و احیانا تعزیر یا اجرای حد یا جریمه بی‌حجاب‌ها دل می‌سوزانند. این نویسنده اعتقاد دارد که واقعا مؤمنان از شرایط خانم‌هایی که از مرز بی‌حجابی فراتر رفته‌اند، خون دل می‌خورند. خود ما هم که اهل تسامح و تساهل هستیم، از این امر هر‌چند نه به اندازه آن مؤمنان پای کار، متأسف هستیم و دل‌مان می‌خواست حالا اگر بی‌حجابی به معنی بی‌چادری یا بی‌روسری بودن ممکن شده است، حداقل حد خود را با حیا‌ کردن رعایت کنند.
ولی کمی هم می‌توان بیشتر اندیشید. شاید بتوان گفت رفتار این دسته از خانم‌ها، آن‌قدر مضر نیست که برخی رفتار‌ها، چرا؟
بازار
برای اینکه این خانم‌ها به خودشان لطمه می‌زنند و شأن و منزلت خود را در حد نمایش بدن پایین می‌آورند. آیا این لطمه به خود آنان نیست؟ مردان هم می‌توانند حسب دستور قرآن چشم‌های خود را درویش کنند و مدعیان مدیریت کشور همان‌طور که فقر و ناداری و محرومیت‌ها را نمی‌بینند، این خانم‌ها را هم نبینند. می‌خواهید مشخص شود که رفتار خارج از حیا شامل چه کسانی می‌شود؟
اتفاقا در بین عموم این موضوع به اقدامات چند نفری از خانم‌ها محدود نمی‌شود. همه شعار «حیا کن، رها کن» را از زبان مردم در بسیاری از مکان‌های ورزشی شنیده‌اند.
جالب است که حتی در موضوعات کوچک مسئله حیا کردن و حیا داشتن مطرح است و از آن جمله در قرآن کریم در سوره احزاب خداوند می‌فرمایند «پیامبر از اینکه به شما بگوید از خانه‌اش بیرون بروید، حیا می‌کند»؛ یعنی در یک مسئله کوچک که حتی نه غیراخلاقی است و نه غیرطبیعی و تنها مناعت طبع را ممکن است خدشه‌دار کند، پیامبر از انجام آن حیا می‌کند.
حالا ببینیم در همین جهان و نیز کشور خودمان بی‌حیاها چه می‌کنند.
رأس بی‌حیاهای جاری رژیم کودک‌کش اسرائیل است که با بی‌حیایی تمام تا جایی که ممکن است فاجعه‌آفرینی و نسل‌کشی می‌کند. به همین مقیاس فرقی نمی‌کند که در کجا این بی‌حیایی‌ها اتفاق می‌افتد؛ کامبوج باشد یا سومالی یا نیجریه یا گروزنی یا ویتنام یا حلبچه یا سین‌کیانگ یا غزه، در هر‌کدام بی‌حیاها با تکیه بر خوی نسل‌کشی حیات را بازیچه خود می‌گیرند و دوربین ثبت تاریخ این بی‌حیایی‌ها را ثبت می‌کند اما از آن می‌گذرد. بی‌حیایی کشتار میلیون‌ها بومی در سرزمین آمریکا و بی‌حیایی‌های جنگ اول و دوم جهانی و کشتار میلیون‌ها انسان از آن جمله است، که اگر بخواهیم آنها را ردیف کنیم، از حوصله خارج می‌شود. می‌خواهیم ببینیم در کشور خود ما وضع چگونه است.
در خبر است که مسلمانان از پیامبر (ص) سؤال کردند که آیا مسلمان مرتکب فلان و فلان گناه می‌تواند بشود که پیامبر فرمودند ممکن است. اما در مقابل اینکه آیا مسلمان دروغ می‌گوید، فرمودند خیر، مسلمان دروغ نمی‌گوید. حالا ببینید گاه در تریبون‌های رسمی گوینده حیا نمی‌کند و دروغ آشکار می‌گوید یا در رسانه مکتوب به دروغ به برخی تهمت می‌زند و حیا نمی‌کند. وعده دروغ می‌دهند و حیا نمی‌کنند.
همین فاجعه انفجار بندر شهید رجایی را نگاه کنید که چه چیزهایی در آن اتفاق می‌افتد. آنچه گفته نمی‌شود، شاید به صلاح باشد یا قطعی و ذکر شدنی نباشد. اما از رفتار خبرنگار سیما که ران مرغی را میان باقی‌مانده انفجار به سر دست می‌گیرد و می‌گوید در کانتینرها مرغ بوده و منفجر شده یا مسئولی که می‌گوید در کانتینر‌ها نوعی الیاف بوده که خودبه‌خود آتش می‌گیرد، نمی‌توان گذشت. کدام الیاف؟ به‌عنوان یک متخصص الیاف می‌گویم چنین الیافی وجود ندارد. یا کسی که می‌گوید مردم می‌توانند یک کلیه خودشان را بفروشند و مسائل مالی‌شان را حل کنند، کجای کار قرار دارد؟ فرق نمی‌کند در چه سالی و چه کسی این رفتارها را کرده است. مولا علی (ع) می‌فرماید «سلونی قبل أن تفقدونی» «قبل از اینکه من را از دست بدهید، از من سؤال کنید».
 حال مقایسه کنید با آنان که اجازه سؤال نمی‌دهند یا جواب نامربوط می‌دهند‌ یا در برابر فاجعه‌هایی که نه یک‌باره، بلکه به صورت مزمن در کشور وجود دارد و یکی، دو‌تا هم نیست، سکوت اختیار کرده و حاضر به پذیرش هیچ راه‌حلی و اجرای آن نیستند؛ مانند فاجعه نشست زمین، به خطر افتادن کشاورزی کشور، گسترش پسماند‌ها و فاضلاب‌ها، نابودی آثار تاریخی و زیربناها. چند سال قبل کتاب تاریخی از ایران تهیه شد. بحث بر آن بود که نام آن را چه بگذاریم. ایران سرزمین شجاعت، ایران سرزمین تاریخ درخشان، ایران کهن‌سرزمین روشنایی، ایران سرزمین دانش، ایران سرزمین هشیاری و بیداری. امروز اگر بخواهیم چنین نام‌گذاری کنیم، با این رفتار‌ها چه نامی را باید انتخاب کنیم؟