بزرگنمايي:

راه ترقی - اعتماد /متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
باید هم سه تن از بزرگان تاریخ فوتبال ایران سر اینکه او کشف کدامشان است با هم رقابت کنند. باید هم پرسپولیسی‌ها از سه‌شنبه شب تا حالا پزش را به رقیب دیرینه بدهند. باید هم AFC چنان ذوق‌زده شود که عکس او را در آینه جام نقره‌ای لیگ قهرمانان اروپا حک کند و طبیعی است که همه ما به وجود او و درخشش افتخار کنیم. به پسر بوشهری فوتبال ایران که حالا یک پای فینال معتبرترین رقابت باشگاهی دنیا قرار دارد. به مهدی طارمی! کسی که نه تنها در فینال حضور خواهد داشت بلکه در صعود تیمش نقش مهمی ایفا کرد. 
گاهی به او نقد وارد کرده‌ایم و گاهی رفتارش را سرزنش. گاهی با او قهر کردیم و گاهی حرصمان داده. ولی همیشه حواسمان بوده است که او پرچمدار یک نسل از فوتبال کشورمان است و باید مراقبش باشیم. نه آنطور که دوستانش می‌گویند سرمایه ملی شبیه تخت جمشید یا سی‌وسه پل، که به عنوان فرزند ایران. کسی که نبوغ فوتبالی‌اش خیره‌کننده است. آنقدر درخشان که در نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا سیمونه اینزاگی او را بفرستد در زمین تا کاری را انجام دهد که دو مدافع تخصصی چپ تیمی در سطح اینتر از عهده‌اش برنیامدند؛ یعنی مهار لامین یامال فوق ستاره این روزهای فوتبال جهان. توپ بدزدد، حفظ توپ کند، در نبردهای هوایی موفق باشد و از همه مهم‌تر پاس گل پیروزی‌بخش تیمش را در یکی از جنون‌آمیزترین مسابقات تاریخ فوتبال اروپا بدهد. تا در نهایت اینتر موفق شود طی دو بازی رفت و برگشت با نتیجه 7 بر 6 بارسلونا را شکست دهد و به فینال مونیخ برسد. در این حماسه مهدی طارمی نه یک سیاهی لشکر که یکی از فرماندهان میدان بود. 
بازار
آخرین بار سال 1999 بود که یک ایرانی به فینال لیگ قهرمانان رسید. آخرین بار 26 سال پیش بود که علی دایی اسطوره فوتبال ایران در نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا با پیراهن بایرن مونیخ مقابل دیناموکی‌یف به میدان رفت. دایی در بازی رفت دقیقه 89 جای یانکر به زمین بازی رفت و در بازی برگشت از دقیقه 75 در ترکیب قرار گرفت. دایی در فینال فرصت بازی پیدا نکرد. همان فینالی که «فرگی تایم» و تعویض‌های طلایی او جام قهرمانی را از چنگ مونیخی‌ها بیرون کشید تا حسرت بالا بردن آن جام باوقار توسط دستان یک فوتبالیست ایرانی به دلمان بماند. 
26 سال طول کشید تا دوباره یک ایرانی به فینال لیگ قهرمانان برسد. همین بازه زمانی نشان می‌دهد طارمی و دایی در چه سطح متفاوتی در تاریخ فوتبال ایران قرار دارند. طارمی در شب پیروزی 4 بر 3 اینتر مقابل بارسلونا در جزپه مه‌آتزا از دقیقه 71 جای لائوتارو مارتینز را که احساس مصدومیت داشت گرفت. او در دقایقی به بازی آمد که اینتر از لحاظ فرم بازی شرایط خوبی نداشت. در عرض 6 دقیقه پیروزی دو بر صفر جلو افتاده را با تساوی دو-دو عوض کرده بود و بارسا سوار بازی به نظر می‌رسید. طارمی برای دوندگی در مرکز میدان و تحت فشار قرار دادن هافبک‌ها و مدافعین بارسلونا وارد زمین شد اما تا دقیقه 88 که رافینیا گل سوم بارسلونا را زد مثل اکثر بازیکنان اینتر موفق ظاهر نشد. اما از 5 دقیقه پایانی نیمه دوم تا پایان 120 دقیقه طارمی انگار که دستمال قدرت را از میتی کومان گرفته باشد یک بازیکن دیگر شد. اینتر دقیقه 93 گل تساوی را توسط آچربی که خودش یک درام مفصل است به ثمر رساند و بازی را به وقت‌های اضافه کشاند. در دو 15 دقیقه وقت‌های اضافه طارمی بی‌شک ستاره اینتر بود. او چندین بار لامین یامال را که دفاع اینتر را نابود کرده بود ادب کرد. او چندین دوئل موفق هوایی داشت و در نهایت دقیقه 99 پاسی که از تورام گرفته بود را مقابل پای داویده فراتزی کاشت تا این ایتالیایی جوان درهای بهشت را روی هواداران اینتر باز کند! دقیقه 99، پاس گل بازیکن شماره 99 برای تکرار اتفاقی که سال 99 رخ داده بود!
ما طرفداران فوتبال در ایران بی‌صبرانه منتظر فینال مونیخ هستیم. از همین حالا با توجه به دیدگاه اینزاگی و شرایط اینتر می‌توان حدس زد طارمی تبدیل به نخستین ایرانی خواهد شد که در فینال لیگ قهرمانان اروپا بازی خواهد کرد! اتفاقی که با توجه به استعدادهای اندک نوظهور فوتبال ایران بعید است تا سال‌ها تکرار شود و اگر مهدی بتواند این جام را بالای سر ببرد می‌تواند صفحه جدیدی در تاریخ فوتبال ایران و آسیا باز کند. اگر هم نشد هیچ چیزی مطلقا از تاریخسازی الماس فوتبال ایران کم نمی‌کند. او حالا یکی از اسطوره‌هاست و شایسته هر تمجیدی. همین قاب‌هایی که از او در دو بازی رفت و برگشت اینتر مقابل بارسلونا ثبت شده برای یک عمر خاطره بازی عاشقان فوتبال در ایران کافی است. همان ویدئویی که نشان می‌دهد او رفته سراغ رافینیای گریان ستاره بزرگ بارسلونا و شانس اصلی کسب توپ طلای امسال تا او را دلداری بدهد و از زمین بلند کند برای سال‌ها روایت، داستان دارد. پاس گلش به فراتزی و توپ‌گیری‌هایش از یامال می‌تواند تا مدت‌ها تیزرهای برنامه‌های ورزشی را تامین کند و خودش می‌تواند تا عمر دارد افتخار کند که در چنین شب بزرگی از تاریخ فوتبال حضور داشته و درخشیده! مثل ما که به او و نمایشش در زمین چمن افتخار می‌کنیم. افتخار می‌کنیم که فوتبال ایران نماینده‌ای در چنین سطحی از فوتبال دارد.