بزرگنمايي:

راه ترقی - صبح نو / «تفاوت آمریکای پشت میز مذاکره» عنوان یادداشت روز در روزنامه صبح نو به قلم محبوبه نیاورانی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
روز گذشته شاهد چهارمین دور مذاکرات ایران و آمریکا در مسقط بودیم. مذاکراتی که به گفته عراقچی، صریح‌تر و جدی‌تر بود. اما یکی از عجایب این گفت‌وگوها آن است که مذاکره پای میز به خوبی پیش می‌رود، ایران می‌تواند اعتماد طرف مقابل را جلب کند و تیم آمریکایی هم انعطاف‌های لازم را نشان می‌دهد، اما چالش اصلی در فاصله زمانی میان مذاکرات است که طرف آمریکایی با مواضع متضاد و چندگانه تمام تفاهم‌های صورت گرفته را نقض می‌کند و حرف‌های خارج از تفاهم‌های میز مذاکرات شنیده می‎شود. حفظ توانمندی‌های هسته‌ای ایران و چرخه غنی‌سازی همراه با رفع تحریم‌ها مطالبه اصلی ایران است که از ابتدا بر این موضع خود پافشاری کرده است. البته عراقچی پس از مذاکرات چهارم گفته است: «ممکن است ابعاد، اندازه‌ها، سطح و میزان غنی‌سازی به جهت اعتمادسازی مثلا در یک دوره‌ای محدودیت‌هایی برای آن قائل شویم، مشابه بار گذشته، ولی اصل موضوع غنی‌سازی اصلا قابل مذاکره نیست.» بنابراین با توجه به اظهارات عراقچی، به نظر می‌رسد ایران در مقابل نگرانی‌های طرف مقابل، حسن نیت خود را ثابت کرده و با اعمال «یک تبصره با غروب کوتاه‌مدت» در روند غنی‌‌سازی حاضر شده انعطافی بزرگ از خود نشان دهد. اما در مورد حسن نیت طرف آمریکایی هیچ خوش‌بینی وجود ندارد و بارها خواسته‌های خود را تحت تأثیر فشارهای داخلی و لابی‌های خارجی تغییر داده و هم‌زمان با مذاکره، تحریم‌های همه‌جانبه علیه ایران اعمال کرده است. وجود بازیگران خرابکار و نفوذ شدید رژیم صهیونیستی در ساختارهای تصمیم‌گیری آمریکا، اراده و توان دولت ترامپ را برای تصمیم‌گیری و اتخاذ مواضع یکسان گرفته و همین رفتار، چشم‌انداز هرگونه توافق را با تردیدهای جدی مواجه کرده است. حتی در صورت توافق هم احتمال کارشکنی توسط بازیگران خرابکار وجود دارد که ممکن است هرگونه توافق احتمالی را به محاق ببرند. بنابراین اگر احساس شود که آمریکا تحت فشار لابی‌ها قادر به اجرای تعهدات خود نیست، ایران ممکن است با احتیاط به این مذاکره نگاه کند و از دادن امتیازات بیشتر و ویژه خودداری کند، مگر آنکه آمریکا اراده و حسن نیت خود را برای توافق پایدار اثبات کند و فاصله خود را با بازیگران خرابکار چه در داخل و در خارج از کشورش به صورت آشکارا و صریح مشخص کند. در داخل نیز باید با پرهیز از خوش‌بینی‌های افراطی و نگذاشتن تمام تخم‌مرغ‌ها در سبد مذاکره، برای گمانه به نتیجه نرسیدن مذاکرات، سناریوها و طراحی‌های لازم صورت گیرد و با تکیه بر توان داخلی، اقتصاد مقاومتی و ظرفیت‌های منطقه‌ای برای رفع مشکلات و بی‌اثر کردن تحریم‌ها کوشید. البته آمریکا هم باید از 6 هفته بمباران بی‌نتیجه یمن درس عبرت گرفته باشد و گفت‌وگو و دیپلماسی را به‌عنوان تنها گزینه روی میز در برابر ایران انتخاب و اراده خود را برای رسیدن به توافق و حل‌وفصل اختلافات میان دو کشور جزم کند.