بزرگنمايي:

راه ترقی - اطلاعات / «تکاپوی دولت و ایده‌های تازه» عنوان یادداشت روز در روزنامه اطلاعات به قلم سید مسعود رضوی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
مدتی بود که توجهات به مذاکرات با آمریکا و مسائل دیگر معطوف می‌شد. سپس سفر اخیر دونالد ترامپ و نمایش پر زرق و برق او در کشورهای عربی، از عربستان تا بحرین، اغلب رسانه‌های بین‌المللی را درگیر کرد و افکار عمومی را متوجه خود ساخت. 
تجزیه و تحلیل این سفر و داد و ستد آمریکا با اعراب جنوبی و سرمایه‌گذاران این کشورها، به ویژه در زمینه آی ـ تی و هوش مصنوعی باید به دقت توسط ما رصد شود. نباید در این زمینه غفلت کرد. هرچه فاصلۀ اطلاعات و ارتباطات، درکنار درآمد سرانۀ کشورها در منطقه بیشتر شود، فرصت‌ها و فاصله ها افزونتر خواهد شد و ممکن است عدم توازنی تاریخی به زیان ایران رقم زده شود که جبران ناپذیر باشد. 
اما بازگردیم به کشورمان که احتمالاً در شرایط کنونی نیازمند رفع تحریم و انجام توافق در سریع ترین زمان ممکن و با بالاترین دستاورد و منافع برای کشور است. بر این اساس پیشنهاد ما این است که اعتماد به تیم وزارت خارجه با پشتیبانی از عباس عراقچی و تیم همراه وی باعث می شود که صدای واحد و قدرتمندی از عرصه سیاسی ایران به گوش برسد. توازی صداها، نشان قدرت نیست، گاهی تداعی کنندۀ ضعف و تششتت و گاهی بیانگر اختلاف و تضاد میان بازیگران داخلی است. بهتر است صدای واحد از منشاء واحد و دارای اختیارات کامل در مذاکرات گفته شود. 
مدیران ارشد ما برای از میان برداشتن ناترازی‌های بزرگ در آب و انرژی و دست یابی به اقتصاد و ایجاد مشاغل و زیرساخت‌های مهم، نیاز به سرمایه گذاری هنگفتی دارند. طبعاً باید تورم را مهار کنیم و ارزش پول ملی را در برابر دلار و طلا و دیگر ارزها بالا ببریم. این کار ممکن نیست، مگر که با دیپلماسی و تجارت و نهادهای بانکی و مالیۀ قدرتمند با جهان ارتباط داشته باشیم و شبکۀ بانکی سهل‌الوصول برای دریافت و پرداخت ارز و ریال ایجاد کنیم.
بازار
غم انگیز است که پول ملی و بازار ارز ایران گروگان حواله‌ها و صرافی‌های دبی و ابوظبی باشد و ترخیص کالاهای خریداری شده یا حتی تولید شده در ایران با بسته بندی و مُهرِ مجدد در امارات و برخی دیگر از بنادر همسایه به قیمتی گزاف به کشور وارد شود و مردم ایران تاوان و کیفرش را به بهای گزاف بپردازند. 
خوشبختانه اخیراً شورای نگهبان برای پیوستن ایران به کنوانسیون ژنو، یک گام مؤثر و مفید برداشت و مصوبه‌ای مشروط را تصویب کرد که هرچند دیرهنگام بود، اما از همین نقطه هم می‌توان جلوی زیان بیشتر را گرفت. ما نمی‌توانیم مانند یک فرقه یا کشور جدا افتاده یا جزیره گم شده در جهان عمل کنیم. یک کشور هشتاد و چند میلیونی که به اندازه یک قاره کوچک وسعت دارد باید یک امپراتوری باشد، نه یک اقتصاد ضعیف و دولت منزوی با ارتباطات محدود. 
امروزه ایرانیان، از تاجر و پزشک و دانشجو و گردشگر و ورزشکار و بازرگان و...، در سرتاسر جهان پراکنده‌اند. آنها با وجود مشکلات سفر و اقامت محدود یا بلند مدت، سختکوش و کم حاشیه اما بسیار محترم و صاحب تخصص و فرهنگ هستند، بنابراین حق دارند حداقل در فرایند تراکنش بانکی و مالی با کمترین دردسرها و مشکلات دست و پنجه نرم کنند. شاید دیپلمات‌ها و برخی خواص دردسری ندارند اما مردم عادی تحقیر می‌شوند.
اولویت رئیس جمهور باید ایجاد توازن در داخل و خارج باشد. در خارج، به تمام هموطنان به چشم شهروند ایران در سفارتخانه‌ها و کنسولگری‌ها نگریسته شود و حتی در رایزنی‌های فرهنگی از هموطنان حمایت شود و عنایتی صورت گیرد تا مودت و اتحادی که سالهاست بدان نیاز داریم دوباره به قلبها بازگردد. در داخل، باید خون تازه در رگهای دولت جاری شود. برای چندمین بار خدمت دکتر پزشکیان عرض می‌کنم: دولت کم تحرک است. دولت را جوان و پرتکاپو کنید و ایده‌های تازه و آرزوهای مردم را بی درنگ پیگیری نمایید.
نگذارید با وعدۀ سدهای تازه و چاههای ژرف، بودجه‌های کلان از خزانه فرتوت کشور توسط رندان بلعیده شود. آب ایران را همچون خون یک بدنِ زنده، همین مافیای هزار چهره و ناشناس که همه جا هست و هیچکس نمی‌داند کیست بلعیده است. همچنین است آنان که وعدۀ 20 هزار مگاوات برق طبیعی و خورشیدی برای سال آینده داده اند و کیست که نداند اگر 3 هزار مگاوات بتوان از باتری‌های خورشیدی با مدیریت درست و دقیق تولید کرد، موفقیت عظیمی برای کشور خواهد بود. 
اما به راستی چرا وعدۀ غیر قابل تحقق باید داده شود؟ درست مثل واردات خودرو و آزاد کردن آن که از وعده‌هایی بود که عملی نشد، نه خودروهای نو و نه دست دوم که مایه شرمساری ایران و ایرانی است. اما همان هم امن‌تر از خودروی داخلی است که سالانه بیش از جنگ غزه تلفات روی دست ملت می‌گذارد.