بزرگنمايي:

راه ترقی - انتخاب / اکونومیست نوشت: نیوکاسل یونایتد در ذهن هواداران فوتبال انگلیسی جایگاه تراژیک-کمیکی دارد. ظاهراً باشگاه می تواند در هر شرایطی آشفتگی ایجاد کند. علی رغم استقبال هواداران زیاد و پرشور، این تیم در نزدیک به یک قرن برنده لیگ برتر نشده است. آخرین باری که احتمال می رفت این تیم به موفقیت دست یابد، در سال 1996، 12 امتیاز را از دست داد و کوین کیگان، مدیر آن پس از تمسخر توسط الکس فرگوسن، رقیبش در منچستریونایتد دچار افول عمومی شد.
 علی رغم این سابقه ناگوار، در 7 اکتبر، کنسرسیومی با حمایت صندوق ثروت عربستان سعودی که توسط محمد بن سلمان، ولیعهد پادشاهی اداره می شود، اعلام کرد این باشگاه را به قیمت 305 میلیون پوند (415 میلیون دلار) خریداری کرده است. این خبر وعده دهنده ی برخورداری باشگاه از ذخایر نقدی گسترده بود. بنابراین نیوکاسل هم به جمع باشگاه هایی همچون چلسی و منچسترسیتی به عنوان آخرین تیم لیگ برتر می پیوندد که صاحبان آنها با یک حکومت استبدادی مرتبط هستند. در کنار این ها باید به برخی باشگاه ها اشاره کرد که قراردادهایی را با کشورهای تبهکار در زمینه ی اسپانسرینگ منعقد کرده اند. مثل قرارداد آرسنال با رواندا. حال سوال اینجاست که چرا رژیم های اقتدارگرا به باشگاه های فوتبال انگلیسی علاقه دارند؟
یکی از دلایل آن، ارائه قدرت نرم به این کشورهای اقتدارگرا است. کاترین بلتون در کتاب خود با عنوان "مردم پوتین" ادعا می کند که رئیس جمهور روسیه به رومن آبراموویچ، الیگارشی که تحت حمایت او ثروتمند شده بود، دستور داد چلسی را به عنوان یک تیم نسبتاً موفق در غرب لندن بخرد. البته خانم آبراموویچ این موضوع را تکذیب کرده است. بلتون می گوید که کرملین تصمیم گرفت از طریق بزرگترین عشق این کشور یعنی فوتبال در جامعه ی بریتانیا پذیرفته شود.
او می نویسد: این خرید از ابتدا با هدف ایجاد سرپناهی برای نفوذ روسیه در بریتانیا انجام شده بود. همچنین داشتن یک باشگاه معتبر اروپایی به رژیم ها در فیفا، نهاد حاکم بر بازی های جهانی فوتبال قدرت بیشتری می دهد. این موضوع به طور مثال توانست برای روسیه زمانیکه در زمینه ی میزبانی جام جهانی 2018 با دیگر کشورها رقابت می کرد، مفید باشد. همین امر در مورد قطر نیز صادق است که در سال 2011 پاری سن ژرمن، پر طرفدارترین تیم فرانسه را خریداری کرد و سال آینده میزبان مسابقات خواهد بود. علی رغم اینکه بسیاری از مردم استدلال می کنند که قطر یک ایالت کوچک و بیابانی با سابقه حقوق بشری مشکوک است، از مزایای میزبانی جام جهانی برخوردار می شود.
سازمان عفو بین الملل قرارداد نیوکاسل را تلاشی آشکار از سوی مقامات سعودی برای پیچیدن مسائل وحشتناک حقوق بشری در لفافه ی پر زرق و برق فوتبال می داند. این سازمان غیردولتی به تمایل عربستان برای آزار منتقدان، سرکوب زنان و قتل وحشیانه جمال خاشقچی در سال 2018 اشاره می کند. همه این موارد ممکن است درست باشد. اما یک موضوع تجاری هم وجود دارد که باید مدنظر قرار بگیرد. انگلیس میزبان پربیننده ترین و ثروتمندترین لیگ فوتبال داخلی جهان است. آخرین قرارداد لیگ برتر با پخش کننده ها به عنوان بزرگترین منبع درآمد باشگاهها، 3.2 بیلیون پوند (4.4 میلیارد دلار) در فصل است. این عدد تقریباً دو برابر 2.1 بیلیون یورو (2.4 بیلیون دلار) است که لیگ برتر اسپانیا به ارمغان می آورد. در کنار این ها باید به فروش بلیط و چیزهای دیگر هم اشاره کرد. به طور کلی، یک تیم فوتبال می تواند بسیار سودآور باشد. در سال 2008 گمان می رود شیخ منصور، یکی از اعضای خانواده سلطنتی ابوظبی، مبلغ 150 میلیون پوند برای منچسترسیتی پرداخت. تخمین زده می شود که مبلغی بالغ بر 2 میلیارد پوند برای خرید بازیکنان، مربیان و امکانات در حد کلاس جهانی در اختیار باشگاه قرار گرفت. این تیم پنج قهرمانی در لیگ برتر به دست آورد. او در سال 2019 بخش کوچکی از باشگاه را به یک صندوق سرمایه گذاری خصوصی فروخت که ارزش کل باشگاه را 3.7 میلیارد پوند اعلام کرد.
با افزوده شدن نیوکاسل به لیست فزاینده باشگاه های فوق ثروتمند انگلیسی، موفقیت در خرید این تیم سخت تر می شود. همچنین باشگاه ها در حال حاضر تا حدودی با قوانین مالی محدود شده اند. به این معنی که به طور کلی آنها نمی توانند بیش از درآمد خود هزینه کنند. اگرچه برخی از مالکان ثروتمند راه های قانونی و مبتکرانه ای در این زمینه پیدا کرده اند. لیگ برتر همچنین کشورها را از تأثیرگذاری بیش از حد در باشگاه های فوتبال خود منع می کند. همین نگرانی ها مانع از درخواست سعودی ها برای نیوکاسل در سال 2020 شد. این بار این لیگ با تضمین های الزام آور قانونی اطمینان یافت که پادشاهی در اداره باشگاه دخالت نخواهد کرد. چه کسی می گوید ورزش و سیاست نباید با هم ترکیب شوند؟