بزرگنمايي:

راه ترقی - سیناپرس / بر اساس تحقیقات جدید محققان دانشگاه ایلینویز شیکاگو، یک تغییر ساده در روش پردازش سلول‌های اهدا کننده می‌ تواند تولید نانوذرات کوچکی که با نام وزیکول شناخته شده و به طور طبیعی توسط سلول‌ها ترشح می‌شوند، را به حداکثر برساند.
یافته های جدید محققان راه‌ های جدیدی را برای تحقیق در مورد درمان‌ های سلولی ارائه می‌کند، که بر اساس آن از سلول‌های پیوندی مانند سلول‌های بنیادی یا سلول‌های ایمنی، می توان برای کمک به بهبودی یا عملکرد بهتر بدن استفاده کرد.
طی آزمایش های انجام شده در مورد آسیب های ریوی، مانند مواردی که مشکل تنفسی حاد ایجاد می‌شود، درمان‌هایی که از وزیکول‌ های خارج سلولی استفاده می‌ کنند، امیدوارکننده بوده‌ اما متاسفانه این روش گران قیمت و محدود به تعداد سلول‌های اهدایی مورد نیاز برای رسیدن به سطح درمانی هستند.
اعضای این تیم پژوهشی به رهبری ژائو وون شین (Jae-Won Shin) در حال بررسی نحوه عملکرد وزیکول های خارج سلولی هستند. آنها از طریق آزمایش‌ ها دریافتند که تغییر ساختار ماده‌ای که سلول‌ های اهدا کننده در آن پردازش می‌شوند، می‌تواند تأثیر زیادی بر قدرت وزیکول‌های خارج سلولی داشته باشد.
شین، استادیار دانشکده فارماکولوژی و پزشکی و دپارتمان مهندسی بیومدیکال، در این رابطه گفت: بسیار شگفت زده شدیم که یک تغییر ساده محیطی می تواند چنین تأثیر مهمی داشته باشد. به گزارش سیناپرس،این موضوع به ما می‌گوید که سلول‌ها در بافت‌های مختلف همکنش متفاوتی دارند که این واکنش بر نحوه ترشح وزیکول‌های خارج سلولی و تأثیرگذاری بر سایر سلول‌های اطراف تأثیر می‌گذارد.
در ادامه این تحقیقات، پژوهشگران دریافتند که استفاده از یک ماده هیدروژل نرم می تواند مفید باشد زیرا شباهت بیشتری به محیط طبیعی بافت ها برای آماده سازی ذرات دارد. به گزارش سیناپرس،هنگامی که محققین ذرات کشت شده از سلول ها در مواد سنتی را با ذرات کشت شده در مواد نرم تر مقایسه کردند، دریافتند که وزیکول های خارج سلولی به مقدار بیشتری در بستر نرم تر ترشح می شوند.
استفن لنزینی (Stephen Lenzini) یکی دیگر از محققین این تیم پژوهشی گفت: در بسترهای سخت و سفت، ساختارهای اسکلت سلولی در سلول‌ها متراکم و با انعطاف‌پذیری کمتری همراه است. این امر خروج وزیکول‌های خارج سلولی از سلول‌ها را دشوار می‌کند. اما در بستر نرم، این ساختارها متراکم‌ تر، خم‌شونده‌ تر و واگراتر هستند که محیط را برای ترشح ذرات توسط سلول ها مساعد تر می کند. طبق این مشاهدات، به همین دلیل سلول های اهدا کننده کمتری برای تولید همان تعداد ذرات مورد نیاز است.
این پژوهشگران همچنین پتانسیل درمانی ذرات تولید شده در مواد مختلف را مقایسه کرده و دریافتند همان دوز وزیکول های خارج سلولی تولید شده از بستر نرم تر در تسهیل فرآیندهای ترمیم بسیار موثرتر از وزیکول های خارج سلولی تولید شده از یک بستر سخت تر است.
در انتها محققین اعلام کردند که درک این موضوع راه را برای بسیاری از روش های تحقیقاتی جدید برای یافتن برای درمان‌های آزمایشگاهی و بالینی مختلف باز می‌کند. این اکتشاف می تواند منجر به ترمیم ریه‌های برخی از بیماران کووید-19 که علایم شدید دارند و از وزیکول‌ های خارج سلولی اهدا کننده برای ترمیم بافت‌های آسیب‌ دیده استفاده می‌کنند، منجر شود.
منبع: sciencedaily