بزرگنمايي:

راه ترقی - سیناپرس / بر اساس تحقیقات جدیدی که در هشتمین کنگره آکادمی نورولوژی اروپا ارائه شد، مدت زمانی که فرد مبتلا به بیماری پارکینسون زندگی می کند ممکن است به جهش های ژنی خاص بستگی داشته باشد.
دانشمندان چهار مؤسسه در پاریس، از جمله مؤسسه معتبر مغز پاریس در دانشگاه سوربن، سوابق 2037 بیمار مبتلا به پارکینسون را از اولین مراجعه آنها به بیمارستان مورد مطالعه قرار داده و معتقدند که انواع مختلف ژنتیکی ممکن است سرعت یا شدت پیشرفت بیماری پارکینسون را و طول عمر افراد بیمار را تحت تاثیر قرار دهد.
نسبت خطر محاسبه شده توسط محققان امکان مقایسه بقای بیماران مبتلا به جهش ژنتیکی را با گروه کنترل بدون جهش ژنتیکی فراهم کرد. بیمارانی که دارای جهش ژن LRRK2 یا PRKN بودند، زمان بقای طولانی تری نسبت به بیماران بدون جهش ژنتیکی داشتند. برعکس، کسانی که دارای جهش SNCA یا GBA بودند، زمان بقای کوتاه تری نسبت به کسانی که جهش نداشتند را تجربه کردند.
محقق ارشد این مطالعات دکتر آیمریک لانور (Aymeric Lanore) از موسسه برایان پاریس گفت: این اولین مطالعه ای است که زمان بقای بیماران حامل این چهار ژن مسئول بیماری پارکینسون را مقایسه می کند.
دکتر لانور توضیح داد: نتایج پژوهش ها نشان می‌ دهد که عمر کوتاه ‌تر بیماران SNCA و GBA ممکن است با پیشرفت حرکتی سریع‌ تر بیماری و توسعه زودتر اختلال شناختی مرتبط باشد. اینها بینش های جدید مهمی هستند که می توانند به توسعه داروهای جدید با هدف قرار دادن این گونه های ژنتیکی برای کاهش یا توقف بیماری کمک کنند.
به گفته محققان، بیماری پارکینسون وضعیتی است که در آن بخش هایی از مغز به مرور زمان به تدریج آسیب می بینند که شامل علائم حرکتی، از جمله لرزش غیرارادی قسمت‌ هایی از بدن، کندی حرکت و سفتی ماهیچه ‌ها می شود. لازم به ذکر است که این بیماری همچنین دارای علائم غیرحرکتی مانند زوال پیشرونده شناختی نیز است.حدود 1.2 میلیون نفر در اروپا با بیماری پارکینسون زندگی می ‌کنند و پیش بینی می شود این میزان تا سال 2030 دو برابر شود.
نوع مونوژنیک بیماری پارکینسون که توسط یک نوع ژن ایجاد می ‌شوند تقریباً 5 درصد از موارد ابتلا به این بیماری را تشکیل می ‌دهند و به نظر می ‌رسد در اکثر موارد به صورت پراکنده و بدون سابقه خانوادگی رخ می ‌دهند.
پژوهشگران معتقدند که تغییر در ژن LRRK2 احتمالاً شایع ‌ترین نوع ژنتیکی مرتبط با این بیماری است. افرادی که حامل این نوع ژن هستند ممکن است در اواخر زندگی به این بیماری مبتلا شده و 70 درصد احتمال دارد تا سن 80.5 سالگی تشخیص داده شوند.
 دکتر لانور در انتها نتیجه‌ گیری کرد: این یافته ‌ها نه تنها به افزایش درک ما از عواملی که باعث پیشرفت بیماری پارکینسون می ‌شوند کمک می ‌کنند، بلکه ممکن است به پزشکان کمک کنند تا با بیماران خود در مورد زمان بقای مورد انتظار صحبت کنند. این امر می تواند بیماران را در تصمیم گیری در مورد مراقبت از خود و زمانی که ممکن است باقی مانده باشد، توانمند کند.