بزرگنمايي:

راه ترقی - اعتماد /متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و انتشار آن در آخرین خبر به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست
نتایج انتخابات سراسری روز یکشنبه 25 سپتامبر در ایتالیا نشانگر آن است که ائتلاف راستگرایان به رهبری حزبی برخاسته از بقایای فاشیسم توانسته است در این انتخابات پیروز شود؛ اتفاقی که برای اتحادیه اروپا و سیاستمداران اروپایی ترسناک محسوب می‌شود. 
بر اساس نتایج اعلام شده از سوی وزارت کشور ایتالیا، ائتلاف جناح راست در این کشور توانسته با کسب مجموعا 44 درصد از آرای مردمی در برابر ائتلاف جناح چپ که تنها 26 درصد از آرا را از آن خود کرده به پیروزی برسد. با این آرا، ائتلاف جناح راست می‌تواند بدون جلب حمایت چپ‌گرایان دولت تشکیل دهد. هفته‌ها طول خواهد کشید تا این دولت تازه تشکیل شود. مدتی زمان نیاز خواهد بود تا پارلمان جدید کار خود را آغاز کند و بعد از آن پس از مشورت‌ها در پارلمان و مذاکره با رییس‌جمهور، نخست‌وزیر جدید انتخاب شود. کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند دولت جدید احتمالا اواخر ماه اکتبر یا اوایل ماه نوامبر روی کار بیاید. رهبری ائتلاف برنده در این انتخابات را جورجیا ملونی، رهبر حزب راست افراطی «برادران ایتالیا» بر عهده داشت. دو حزب راستگرای دیگر به رهبری ماتئو سالوینی، وزیر کشور پیشین و سیلویو برلوسکونی، نخست‌وزیر اسبق شرکای «برادران ایتالیا» در ائتلاف راستگرایان هستند. حزب «برادران ایتالیا» که کارشناسان آن را حزبی «برخاسته از بقایای فاشیسم» توصیف می‌کنند، حایز بیش از 26 درصد آرا شد. این حزب در انتخابات گذشته کمتر از 5 درصد از کل آرا را به دست آورده بود. حزب لیگ به رهبری سالوینی دومین حزب قدرتمند ائتلاف به 8 /8 درصد آرا دست یافت. حزب فورسا ایتالیا به رهبری سیلویو برلوسکونی هم به عنوان سومین پایه ائتلاف 1 /8 درصد آرا را کسب کرد.
مشارکت کمتر از حد معمول مردم در این انتخابات نیز جالب توجه بود. ایتالیا همیشه از مشارکت سیاسی بالایی در میدان‌های رای‌گیری برخوردار بوده است به‌طوری‌ که اغلب مشارکت رای‌دهندگان نسبت به برخی همسایگان اروپایی بالاتر بوده است. بیش از 90 درصد رای‌دهندگان در سال 1979 به پای صندوق‌های رای رفتند و این ارقام در دهه 1990 در بالاترین سطح دهه 80 باقی ماندند. با این حال در این انتخابات تنها 64 درصد از جمعیت واجد شرایط، رای خود را به صندوق انداختند. مشارکت در انتخابات عمومی سال 2018 نیز 73 درصد بود. بر اساس آمارهای وزارت کشور ایتالیا در این انتخابات تنها 64 درصد از شهروندان دارای حق رای شرکت کردند که پایین‌ترین نرخ مشارکت از زمان پایان جنگ جهانی دوم به این سو به حساب می‌آید. جورجیا ملونی، رهبر حزب راست افراطی «برادران ایتالیا» در حال حاضر خود را آماده می‌کند که اولین نخست‌وزیر زن تاریخ ایتالیا لقب گیرد. او که فعالیت‌های سیاسی را از دوره نوجوانی و با حضور در احزاب وارث دوران حاکمیت فاشیسم بر ایتالیا آغاز کرده، در 15 سالگی به جنبش راست افراطی موسوم به «جنبش اجتماعی ایتالیا» پیوست که از سوی هواداران بنیتو موسولینی، دیکتاتور فاشیست ایتالیا تاسیس شده بود. نیویورک‌تایمز نوشته است در کشوری به‌ شدت مردسالار که چهره‌های برجسته سیاسی آن اکثرا مرد بوده‌اند، پیروزی ملونی نشان‌دهنده گسست بزرگی از گذشته است. با این وجود بیشتر فعالان حقوق زنان در ایتالیا نه تنها باور ندارند که روی کار آمدن او می‌تواند شرایط را بهبود بخشد، بلکه معتقدند نگاه او به موضوعاتی نظیر حقوق زنان، خانواده و دین می‌تواند شرایط را برای زنان ایتالیایی سخت‌تر کند. لیا کوارتاپله، نماینده چپ میانه در پارلمان ایتالیا، ملونی را نمادی برای یک جریان راست «مردانه» توصیف می‌کند. او برای اثبات ادعای خود به مانیفست حزب برادران ایتالیا و نگاه این مانیفست به موضوع زنان و جنسیت اشاره دارد. 
جورجیا ملونی در یک سخنرانی انتخاباتی گفته بود ما از «خدا، کشور و خانواده» دفاع می‌کنیم و همین موضوع برای دیگران ترسناک است. او در کارزار انتخاباتی خود از دگرباشان جنسی انتقاد می‌کرد و آنها را تهدیدی برای نهاد خانواده می‌دانست. او با سالوینی و ایده‌های ضد مهاجر او همسو است و باور دارد که حضور مهاجران از فرصت‌های پیش‌روی مردم ایتالیا برای رشد یا پیشرفت می‌کاهد. او همچنین انتقادات زیادی را نسبت به اتحادیه اروپا و وجود واحد پول مشترک میان اعضای این اتحادیه مطرح می‌کند.
ترسناک برای اروپا
موج تغییر در ایتالیا که به پیروزی جورجیا ملونی در انتخابات انجامید از نگاه بسیاری از دیپلمات‌ها، مقام‌ها و کارشناسان اروپایی ترسناک است. ایتالیا طی سال‌های اخیر توانسته با رهبری ماریو دراگی که یک میانه‌رو و یک تکنوکرات به حساب می‌آید از بحران کرونا عبور کند و در مسیر یکپارچه‌سازی اروپا برای ایستادن در مقابل تجاوز نظامی روسیه به اوکراین نقش قابل توجهی داشته باشد. دراگی در دوره شیوع ویروس کرونا برای مقابله با تبعات اقتصادی ناشی از پاندمی، 190 میلیارد دلار برای نوسازی زیرساخت‌ها و احیای اقتصادی ایتالیا هزینه کرده بود.
پس از نهایی شدن پیروزی راست افراطی در ایتالیا، کارشناسان اروپایی می‌گویند به‌رغم اینکه خانم ملونی سابقه‌ای طولانی در دشمنی با ساختارهای اروپایی دارد، تهدید سیاسی یا اقتصادی فوری برای اتحادیه اروپا محسوب نمی‌شود. به گفته آنها، در واقع خطر اصلی او متوجه ایتالیاست، چراکه در عرصه سیاست خارجی، ایتالیا را از کشوری پیشرو در دوره دراگی به کشوری که دیگران با تردید و نگرانی به آن نگاه می‌کنند، می‌دانند.
اما روز دوشنبه، تحلیلگران اروپایی گفتند که خانم ملونی که سابقه طولانی در ضرب و شتم اتحادیه اروپا و بانکداران بین‌المللی دارد، یک تهدید اقتصادی یا سیاسی فوری برای این اتحادیه نیست. آنها گفتند که خطر واقعی برای ایتالیاست و خاطرنشان کردند که این کشور احتمالا نفوذی را که در زمان آقای دراگی اعمال می‌کرد از دست خواهد داد و از کشوری پیشرو به کشوری تبدیل خواهد شد که دیگر کشورها با تردید و نگرانی به آن نگاه می‌کنند.
رولا جبرئیل، استاد دانشگاه میامی در امریکا معتقد است: «این یک هشدار برای دیگر کشورهاست که هیچ‌گاه نوع اظهارات و توجیه‌هایی که رهبران فاشیست از آن استفاده می‌کنند، دست‌کم نگیرند. ملونی تنها طی 5 سال رای حزب خود را از 5 درصد به 26 درصد رساند و حالا رهبران فاشیست در اتحادیه اروپا و ایالات متحده از گفتمان او برای تقویت موضع خود در انتخابات‌ پیش‌رو استفاده خواهند کرد.» اگر بخواهیم هشدارهای چپ ایتالیا درباره جورجیا ملونی را جدی بگیریم او کسی خواهد بود که در موارد اختلافی در اتحادیه اروپا، ایتالیا را در کنار مجارستان و لهستان قرار خواهد داد. همچنین در حالی که اکثر نخست‌وزیران ایتالیایی در طول دهه‌های گذشته تلاش داشتند تا همکاری و همراهی بیشتری با اتحادیه اروپا داشته باشند و بیش از پیش در این اتحادیه ادغام شوند، ملونی تلاش خواهد کرد خودمختاری بیشتری در عرصه سیاست خارجی به ویژه در مواردی نظیر انرژی یا برخورد با روسیه به دست بیاورد. ملونی در انتخابات تعهد کرده است که به دنبال تغییرات اقتدارگرایانه نباشد و ایتالیا را از اتحادیه اروپا یا ائتلاف ناتو خارج نکند. چارلز کوپچان، کارشناس شورای روابط خارجی اتحادیه اروپا درباره تاثیر پیروزی ملونی بر سیاست خارجی ایتالیا می‌گوید: «ابتدا واقعیت این است که جهت حرکت سیاسی در اروپا در حال تغییر است. در طول دوره پاندمی و زمانی که تبعات بیماری کووید 19 روی همه‌ چیز و همه کس اثر می‌گذاشت، تمایلات سیاسی عامه مردم بیشتر به سوی میانه‌روها بود و اکنون آنها به سوی پوپولیست‌ها و راست‌های افراطی متمایل شده‌اند. این یک تغییر بزرگ است.» به گفته او، انتظاری که از تغییر حاصل از پیروزی ملونی می‌رود، این است که اجماع در اروپا سخت‌تر از گذشته خواهد شد و طرفداران دیپلماسی و تعامل و گفت‌وگو با روسیه موضع قوی‌تری نسبت به گذشته پیدا می‌کنند.
مارک لئونارد، یکی دیگر از تحلیلگران شورای روابط خارجی اتحادیه اروپا از خشم شدید مقام‌های ارشد بروکسل از پیروزی ملونی در انتخابات روایت می‌کند: «آدم‌ها در بروکسل بسیار عصبانی هستند که او پیروز شده است، چراکه دیده‌اند ویکتور اوربان از یک کشور کوچک چگونه توانسته تصمیمات کل اعضای دیگر اتحادیه را به چالش بکشد.»