بزرگنمايي:

راه ترقی - خراسان / « آقای کی‌‌روش، قطعا وقت رفتن است! » عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم سید مصطفی صابری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
زمزمه‌‌هایی می‌‌شنویم از احتمال این‌‌که کی‌‌روش روی نیمکت تیم ملی باقی بماند؛ آن‌‌هم در روزهایی که هیاهوی جام‌‌جهانی بالا گرفته، دور گروهی تمام شده و جام جذاب 2022 قطر وارد دور حذفی شده. آن‌‌چه که در این جام خیلی شاخص بود موفقیت‌‌های تیم‌‌های آسیایی بود، تیم‌‌هایی جنگنده، نترس و با برنامه که شادی را برای کشورشان ارمغان آوردند و با صعود به دور بعدی نشان دادند موفقیت فقط سهم نام‌‌های بزرگ نیست؛ بلکه می‌‌تواند نتیجه برنامه‌‌ریزی، تلاش زیاد و شجاعت باشد. این‌‌روزها که با صعود کره، ژاپن و استرالیا، حسرت از دست دادن فرصت عالی تیم کشورمان برای رفتن به دور حذفی را می‌‌خوریم؛ مرور حس خوب پیروزی برابر ولز در آن بازی تماشایی، به‌‌ما یادآوری می‌‌کند در صورت تکمیل شدن این پروژه با صعودی تاریخی، چه حس خوبی به جامعه تزریق می‌‌شد. یک جنبه صعود به دور بعدی پیشرفت فوتبال ما با کسب تجربه‌‌های تازه و خودباوری بود. این صعود می‌‌توانست باعث افزایش لژیونرها شود، بین نوجوانان شور فوتبالی ایجاد کند؛ استعدادهای بیشتری سمت فوتبال بیایند و این ورزش پرطرفدار درآمد بیشتری از جام کسب کند؛ هزینه بهتری برای زیرساخت‌‌هایش شود و با تکیه بر این تجربه، در رقابت‌‌های بعدی درصدد برداشتن گام‌‌های بعدی باشیم، اما ورای دستاوردهای ورزشی، چنین موفقیتی می‌‌توانست حال خوبی را به جامعه تزریق کند از جنس اتفاقی که در 8 آذر 76 افتاد. روزی که آدم‌‌هایی از طبقات متفاوت، با تفکراتی متنوع و از نسل‌‌های مختلف همه شاد بودند و حس مشترکی داشتند، یک شادی مشترک، یک هویت جذاب که جمع زیادی را به‌‌واسطه یک رویداد ورزشی به هم پیوند می‌‌داد و پلی می‌‌زد بین دنیایی از تفاوت‌‌های نسلی، فرهنگی، قومیتی و... چرا که در آن روز همه ایرانیان پرشوری بودیم که در شادی ناشی از یک موفقیت ورزشی اشتراک داشتیم، اما برخلاف آن چه در انتظارش بودیم باخت تلخ ما در بازی پایانی نتیجه‌‌ای معکوس را رقم زد و کام جامعه را تلخ کرد. هرچند اسکوچیچ مربی بزرگی نبود اما با دستاوردهای مهمی تیم را روانه جام‌‌جهانی کرد. اعتماد به کی‌‌روش در آستانه جام می‌‌توانست برای فدراسیونی که کارنامه سابقش به دلایل زیادی محل بحث بود اتفاق خوبی رقم بزند و تفاوتی را بین فدراسیون قبلی که تیم را به اسکوچیچ داده بود و فدراسیون جدید رقم بزند. ما از سبک کی‌‌روش مطلع بودیم، این‌‌که تیم با هدایت او فوتبال چشم‌‌نواز ارائه نمی‌‌دهد؛ حتی در زمانه‌‌ای که فناوری کمک داور ویدئویی آمده تیم متاثر از رفتار سرمربی‌‌اش، برای هر صحنه ساده‌‌ای دور داور را شلوغ می‌‌کند و... با این همه امیدوار بودیم هرچند حضور کی‌‌روش اگر دستاورد فرهنگی ندارد و تیم ما را در زمینه اخلاق حرفه‌‌ای از پیش بازنده می‌‌کند لااقل به‌‌واسطه تجربه این مربی در جام‌‌جهانی در بحث فنی پیش ببرد. کی‌‌روش در جام‌‌های قبلی بدون توجه به ساختن یک نسل طلایی، با بهره‌‌برداری از موقعیتی که شانس در اختیار او قرار داده بود با استفاده از تک‌‌ستاره‌‌ها و البته توجه به بازیکنان ذخیره لیگ‌‌های اروپایی و نادیده گرفتن استعدادهای داخلی، توانسته بود نتایج معمولی کسب کند اما عقبه رسانه‌‌ای او و همین‌‌طور کاریزمایی که بازیکنان را همراهش کرده بود کمک کرد او با اغراق در نتایج کسب شده سال‌‌ها دوام بیاورد و در نظر بسیاری از مردم هم مربی بزرگی جلوه کند در حالی‌‌که نه در جام‌‌های جهانی نتیجه خوبی رقم زده بود نه در جام‌‌ملت‌‌هایی که روی نیمکت ما بود. در این بین به‌‌هر دلیل ناکافی او بازهم سرمربی ما شد. وقتی نامی مثل اسکوچیچ روی نیمکت باشد؛ هر قدر هم خوب نتیجه گرفته باشد چون برخی بازیکنان همراهش نبودند و افکار عمومی هم نگران تجربه کم او بود زمینه برای بازگشت کسی مثل کی‌‌روش فراهم می‌‌شود؛ حتی اگر در فاصله کوتاهی بعد از رفتن از ایران، هم از کلمبیا اخراج شده باشد هم از مصر. کی‌‌روش بازگشت، آن‌‌هم در شرایطی که ماموریتش برای بردن کلمبیا و مصر به جام جهانی با شکست‌‌های بزرگی همراه بود. او در این دو کشور هم حاشیه‌‌هایی داشت و کار زیربنایی انجام نداد. به‌‌هرترتیب تیم با کی‌‌روش بدترین نتیجه تاریخ کشور در جام‌‌جهانی را با یکی از نسل های طلایی فوتبال کشور گرفت. شکست سنگین برابر انگلستان اتفاق کمی نبود، اما بازگشت مقابل ولز امیدهایی را زنده کرد. ترس در ارائه فوتبالی روان و جسورانه، ترکیب اشتباه و تعویض‌‌های وحشتناک و اصرار بر استفاده نکردن از بازیکنانی که محبوب اسکوچیچ بودند باعث شد در بهترین زمان ممکن، بدترین اتفاق بیفتد. حالا که آسیایی‌‌ها خوش درخشیدند و ما با حسرت جام را می‌‌بینیم حق‌‌داریم نگران زمزمه‌‌هایی باشیم که از ادامه همکاری کی‌‌روش خبر می‌‌دهد. کی‌‌روشی که طی نزدیک به یک دهه حضور در فوتبال ما، در حالی‌‌که بهترین امکانات را داشته، دستاورد بسیار کمی داشته است.البته او نکات مثبتی هم داشته مثل حذف بازیکن سالاری از تیم ملی، یا صعود آسان به جام جهانی در ادوار قبل که با افزایش سهمیه تیم های حاضر در جام جهانی که قاعدتا نباید موضوع دور از دسترسی برای کشورمان می بود، بماند که جام جهانی بعدی با تعداد بیشتری از تیم ها برگزار می شود اما در عمل کی روش براساس آمار و ارقام عملکرد در 2 جام معتبر قاره ای و جهانی که افتخارات واقعی هر تیمی با آن ها سنجیده می شود مربی موفقی نبوده است با همه این ها اصلاً فرض را بر این بگذاریم که انتقادی جدی به کی‌‌روش وارد نیست. مهم این است که تیم ما برای حضور موفق در جام‌‌جهانی بعدی به یک مربی با تفکرات جدید نیاز دارد. کسی‌‌که تا آن‌‌زمان نشاط لازم را داشته باشد، بدون یکدندگی بتواند با انتخاب کمک‌‌های صاحب‌‌دانش یک دیدگاه تازه به فوتبال خسته، فرسوده و تکراری ما اضافه کند. کی‌‌روش 69 ساله، در روزهای اوجش نه جام‌‌ملت‌‌های جذاب و موفقی برای ما رقم زده، نه صعود از مرحله گروهی جام‌‌جهانی را، با این حساب چرا باید انتظار داشته باشیم او بعد از سه ناکامی بزرگ در کلمبیا، مصر و ایران، 4 سال دیگر و در 73 سالگی بتواند رویای ما را در جام تکمیل کند؟ کی‌‌روشی که متهم به خودرایی، پاسخگو نبودن و ارتباط ضعیف با رسانه‌‌های مستقل است. این اتهامات علیه او فهرستی طولانی دارد. این ادعای جدی که برای کی‌‌روش بازیکن وفادار به بازیکن خوب و توانمند ارجحیت دارد، با این همه آیا نباید در این تردید کنیم که او می‌‌تواند زمینه یک تغییر نسل را رقم بزند؟ یک‌‌سال تا جام ملت‌‌ها فرصت داریم، بد نیست از قهرمانی در این جام صرف‌‌نظر کنیم. در این حالت چیزی را از دست نداده‌‌ایم چون چند دهه است حتی به‌‌فینال هم نرفته‌‌ایم اما تیم را به یک مربی جوان با تجربه بین‌‌المللی بدهیم، به او زمان بدهیم و هدف گذاری‌‌اش را موفقیت در جام جهانی 2026 تعیین کنیم. به او اجازه بدهیم 4 سال با یک نسل تازه از فوتبال ما کار کند و تجربه به‌‌دست بیاورد. اتفاقی که فوتبال آمریکا در این جام رقم زد. کاپیتان آمریکا فقط 23 سال دارد و تجربه‌‌های امروزش در جام بعدی که کشورش میزبان است به کمک او خواهد آمد. اما از این طرف ما سال‌‌هاست هر بازیکنی در نوک حمله داشتیم کریم انصاری‌‌فرد را به‌‌عنوان ذخیره استفاده کردیم. کی‌‌روش حتی برای تجربه‌‌اندوزی هم به مهاجمان جوان فوتبال ایران اعتماد نکرد تا ذخیره زوج طارمی پرانگیزه و آزمون ناآماده باشند. با این حساب و شناختی که از کی‌‌روش داریم او به‌‌ما نیاز دارد چون با این کارنامه کمتر کشوری پیدا می شود فوتبالش را به چنین کسی نمی‌‌سپارد اما ما به تفکرات تازه‌‌ای نیاز داریم که نتیجه‌‌اش را سال‌‌ها بعد ببینیم و لذت ببریم.