بزرگنمايي:

راه ترقی - مهر / مهدی عظیمی میرآبادی یکی از تهیه‌کنندگان فیلم سینمایی «های‌پاور» به ارائه توضیحاتی درباره دلایل پخش تلویزیونی این فیلم در ایام نوروز و پیش از اکران عمومی پرداخت.
مهدی عظیمی میرآبادی یکی از تهیه‌کنندگان فیلم سینمایی «های‌پاور» به کارگردانی هادی محمدپور از فیلم‌های رونمایی‌شده در چهل‌ویکمین جشنواره فیلم فجر، درباره پخش تلویزیونی این فیلم در ایام نوروز قبل از اکران عمومی آن در سینماها گفت: واقعیت این است که ما تصمیم‌گیری درباره پخش تلویزیونی فیلم را به بنیاد سینمایی فارابی واگذار کرده بودیم. این بنیاد کمک‌هایی کرده بود تا این فیلم به سرانجام برسد و توافقی هم در این زمینه داشتیم.
وی تأکید کرد: آقای اباذر جوکار به‌عنوان تهیه‌کننده دوم و نماینده مالک فیلم یعنی نیروی پدافند هوایی ارتش هم در مذاکراتی به این تصمیم رسیده بودند که براساس توافق‌های صورت گرفته و به دلیل برخی ملاحظات اقتصادی، بهتر بوده فیلم از تلویزیون پخش شود. من خیلی با این تصمیم موافق نبودم اما بالاخره تصمیمی بود که بر سر آن توافق شده بود و من هم در اجرای آن چندان مخالفتی نکردم. فارابی در تولید این فیلم مشارکت داشت و در این زمینه هم تصمیم‌گیری کرد.
تهیه‌کننده «های‌پاور» درباره جزییات توافق با تلویزیون برای پخش این فیلم هم گفت: نکته خاصی در این توافقات وجود نداشت و روال مرسوم هم برای این فیلم صورت گرفته است. معمولاً برای فیلم‌هایی که تلویزیون در این مقطع خریداری می‌کند، دو نوبت پخش در سال جاری در نظر گرفته شده و نوبت‌های بعدی پخش به سال‌های آینده موکول می‌شود.
عظیمی میرآبادی درباره جزییات مالی این توافق هم گفت: بالاخره شرایط مالی واگذاری هر فیلم با فیلم دیگر متفاوت است. صداوسیما رقمی را مطرح می‌کند و صاحب فیلم هم آن را بررسی می‌کند و به یک توافق می‌رسند اما درباره جزییات بیشتر مرتبط با عدد و رقم واگذاری حق پخش فیلم به صداوسیما ترجیح می‌دهم توضیح بیشتری ندهم.
این تهیه‌کننده سینما، درباره سرانجام اکران عمومی «های‌پاور» بعد از پخش تلویزیونی آن هم گفت: علی‌القاعده وقتی فیلمی در فرمت سینمایی تولید می‌شود، اینگونه نیست که به‌دنبال اکران عمومی آن نباشند. شخصاً هم اصولاً موافق پخش تلویزیونی فیلم سینمایی قبل از اکران عمومی آن نیستم. زمانی هست که این قاعده گذاشته می‌شود که برخی از تولیدات سینمایی مستقیماً برای پخش از تلویزیون ساخته پخش می‌شود، اما معمولاً اینگونه نیست. من سال گذشته هم با پخش تلویزیونی فیلم «تک‌تیرانداز» موافق نبودم و تمام تلاشم را هم کردم که دوستان بنیاد روایت را قانع کنم این کار را نکنند، اما چون مالک فیلم تصمیمش را گرفته بود، در نهایت نتوانستم جلویش را بگیرم. در این موارد تصمیم‌گیر اصلی مالک فیلم است. شاید مالک بر اساس منافع اقتصادی و یا برخی ملاحظات دیگر دست به چنین تصمیمی بزند.
وی درباره اینکه آیا قبول دارد فیلم «های‌پاور» ظرفیت لازم برای موفقیت در اکران عمومی را نداشته است هم گفت: اگر بخواهیم براساس فرمول‌های موجود در اکران فیلم‌های سینمای ایران صحبت کنیم باید گفت شاید در مقایسه با یک فیلم پرفروش، فیلمی از جنس «های‌پاور» فروش چندان شاخصی ندارد اما نکته‌ای که من روی آن تأکید دارم این است که هر اثری را باید بر مبنای مخاطب خودش بسنجیم. وقتی برای یک فیلم، طیفی از مخاطبین وجود دارد که تنها برای همین فیلم ممکن است در سالن سینما حضور پیدا کند، چرا باید از این مخاطب چشم بپوشیم و بگوییم این فیلم اصلاً مخاطب ندارد!؟ اتفاقاً فیلم‌هایی از جنس «های‌پاور» جمعیت مخاطب خاص خود را هم دارند.
عظیمی‌میرآبادی ادامه داد: شما فکر می‌کنید فیلم «تک‌تیرانداز» نمی‌توانست فیلم موفقی در گیشه باشد؟ فیلمی که هم قهرمان داشت، هم اکشن داشت، هم اوج و فرود قهرمان را در داستانش شاهد هستیم. و هم تمام خصوصیات یک فیلم سالم و پرفروش را داشت. فیلمی که همه این ویژگی‌ها را دارد، چرا نباید در گیشه فروش داشته باشد؟ چطور برای فیلم دیگری که این ویژگی‌ها را هم ندارد، از قبل فروش بالایی را پیش‌بینی می‌کنیم اما وقتی به این فیلم می‌رسیم می‌گوییم مشخص است که مخاطب ندارد!؟ این‌ها یعنی یک جای کار ایراد دارد. سیاست‌هایی در چرخه اکران فیلم‌ها وجود دارد که برخی از آن‌ها واقعی نیست.
وی افزود: بالاخره عوامل تولید هر فیلمی هم برای خود ملاحظاتی دارند. شاید یک فیلم براساس تکلیف ساخته شود و فیلم دیگری صرفاً برای حضور در جشنواره کلید بخورد. شاید فیلمسازی هم یک فیلم ارزان، صرفاً برای کسب تجربه بسازد. در کنار این موارد شاید یک نفر هم فیلمی بسازد و بگوید می‌خواهم با مردم ارتباط برقرار کنم. اینکه در شرایط خاصی تصمیم متفاوتی برای چنین فیلمی گرفته شود، داستان دیگری دارد.
تهیه‌کننده «های‌پاور» در پایان درباره واکنش کارگردان فیلم‌اولی این فیلم نسبت به پخش تلویزیونی آن هم گفت: طبیعتاً هر فیلمسازی دوست دارد فیلمش در سالن‌های سینمایی دیده شود اما گمان می‌کنم در این مورد خاص، تلویزیون هم موقعیت بدی برای دیده شدن فیلم نیست. البته تأکید می‌کنم اگر من مالک بودم، حتماً چنین تصمیمی برای فیلم نمی‌گرفتم.