بزرگنمايي:

راه ترقی - دنیای اقتصاد /متن پیش رو در دنیای اقتصاد منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
مسابقات مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا به پایان رسید و از حالا بازار تحلیل و تفسیرها در این مورد داغ خواهد شد. در برهه حاضر اما یک نکته مهم جلب‌توجه می‌کند که مربوط می‌شود به آمار تاسف‌برانگیز تقابل‌هایی که میان نمایندگان ایران و عربستان رخ داد. فوتبال کشورمان سه نماینده در مسابقات فصل جاری داشت و تیم‌های ما در هر سه گروه با رقبایی از عربستان برخورد کردند. در نتیجه 6 بازی برگزار شد (یا بهتر است بگوییم باید برگزار می‌شد!) که از آن بین 5 بازی را عربستانی‌ها بردند، یک مسابقه به تساوی انجامید و ایرانی‌ها صاحب هیچ بردی نشدند.
در مورد جهش فوتبال باشگاهی عربستان زیاد صحبت شده و حالا دیگر همه دنیا می‌دانند که آنها با حضور ستارگان پرشمار دنیای فوتبال، از سطح کیفی بالایی برخوردار شده‌اند. با این همه، حتی توجه به همین حقیقت هم آمار بحث‌برانگیز مزبور را توجیه نمی‌کند. فوتبال ایران از قدرت‌های سنتی آسیا به شمار می‌رود و این مدل تسلیم شدن آن برابر هیچ رقیبی در قاره قابل قبول نیست. در این میان اگر به جزئیات توجه کنیم، موضوع نگران‌کننده‌تر هم می‌شود. تنها امتیاز ایرانی‌ها از نمایندگان عربستان را پرسپولیس در بازی برگشت با النصر به دست آورد. این در حالی بود که صعود النصر پیش از مسابقه قطعی شده بود و آنها انگیزه فوق‌العاده‌ای برای کسب برتری برابر سرخ‌پوشان نداشتند.
از آن مهم‌تر اینکه النصر از دقیقه 17 این بازی در پی اخراج یکی از نفراتش 10 نفره شد و با احتساب اوقات تلف شده، بیش از 80 دقیقه با یک بازیکن کمتر بازی کرد، اما نماینده ایران نتوانست از این فرصت سود ببرد. نکته عجیب‌تر دیگر اینکه النصر تا پایان هفته پنجم مرحله گروهی، فقط در دو بازی رفت و برگشت برابر پرسپولیس موفق به بسته نگه داشتن دروازه‌اش شده بود. تیمی که از استقلال تاجیکستان هم گل می‌خورد و در دو مسابقه رفت و برگشت برابر الدحیل 5 گل از تیم قطری دریافت می‌کند، تیمی که وضع دفاعی‌اش در خود لیگ عربستان هم قابل قبول نیست، 180 دقیقه از قهرمان ایران گل نمی‌خورد و این در حالی است که تقریبا در 80 دقیقه از این بازه زمانی، کمبود نفر هم داشته است. آیا این هشداردهنده نیست؟
راستش این است که از ابتدا هم از نساجی برابر الهلال انتظاری نمی‌رفت. کم‌بنیه‌ترین نماینده ایران در آسیا، برابر قدرتمندترین تیم قاره به میدان می‌رفت و ثبت دو شکست رفت و برگشت چندان غیرمنتظره نبود، اما موضوع این است که سپاهان هم مقابل الاتحاد دبل شد. در این شکست‌های دوگانه، ابتدا ضعف مدیریتی در مسابقه رفت و سپس مشکل فنی در بازی برگشت به چشم می‌خورد. بله؛ ما هم دیدیم و فهمیدیم که سپاهان در مسابقه برگشت بد بازی نکرد و شاید حقش باخت نبود، اما در عین حال باید یادمان باشد تیم عربستانی به واسطه قطعی شدن صعودش انگیزه بالایی نداشت، کریم بنزما به دلیل مصدومیت غایب بود و آنها از انگولو کانته هم استفاده نکردند.
در این شرایط انتظار اینکه ثروتمندترین تیم ایران حداقل یک مساوی از الاتحاد بگیرد و برگردد واقعا گزاف نبود، اما سپاهان این مهم را هم برآورده نکرد؛ آنچه در تحلیل فنی‌اش مثلا به ضعف ساختار دفاعی تیم ژوزه مورایس اشاره می‌شود. سپاهان در 15 بازی لیگی و آسیایی خود فقط 5 بار موفق به کلین‌شیت شده و این واقعا آمار خوبی نیست. نه قصد سیاه‌نمایی داریم و نه در پی تخفیف دستاورد نمایندگان ایران در آسیا هستیم؛ به عنوان یک رسانه فقط قصدمان یادآوری این است که چه مخاطراتی فوتبال، این رشته پرهوادار را در ایران تهدید می‌کند. در رده ملی سال‌هاست پشت سر هم ناکام می‌مانیم، در رده باشگاهی هم انگار قرار است روز‌به‌روز عقب برویم. اگر درس نگیریم، آینده این داستان چندان جالب نخواهد بود.
بازار