بزرگنمايي:

راه ترقی - اعتماد / « وتوی صلح از متن دموکراسی » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته جعفر گلابی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
هرچند آبرویی که این روزها دولت‌های غربی از دموکراسی می‌برند ذره‌ای امتیاز به حکومت‌های دیکتاتوری اضافه نمی‌کند ولی باید اذعان کرد که با روند موجود دموکراسی دوباره با سوال‌های جدی روبرو می‌شود. اگر دموکراسی را اینگونه تعریف کنیم که برای مردم کشورها خوب است ولی هیچ تعهدی به مردمان دیگر ندارد البته چندان گزاره درستی نیست ولی بازهم این سوال را ایجاد می‌کند که آیا دموکراسی نوعی حکومت برای قدرت بیشتر و باثبات برای غلبه بر دیگر کشورهاست؟ در این صورت اگر دیکتاتوری پیدا شود که برای مردمش رفاه نسبی ایجاد کند و مزاحم هیچ کشوری نشود آیا دموکراسی بر دیکتاتوری فضیلت دارد؟ مثال نقد و روشنش در زمانه ما مقایسه دولت‌های امریکا و چین است. امریکایی که طی 3قرن عمرش فقط 16 سال را بدون جنگ سپری کرده و از دولت‌های کاملا مستبد همراه خود حمایت کرده است و چین که کمترین جنگ‌های ابتدایی را در کارنامه خود دارد و حمایت از دولت‌های دیگر بیشتر ایدئولوژیک بوده و تابعی از منافع اقتصادی نبوده است. بر این اساس با قدری تسامح شاید بتوان گفت که رفاه موجود در امریکا برای مردمش بیش از آنکه از دموکراسی سرچشمه بگیرد از استعمار و غارت منافع دیگر کشورها با ابزار نظامی و اقتصادی بوده است، لذا وزنه دموکراسی امریکا در این میان چندان سنگین نمی‌شود. دموکراسی که باهمه نواقصش همچنان بر انواع دیگر روش‌های حکومتی رجحان دارد همواره یک عیب بزرگ را با خود همراه می‌کند که گناه سیاستمداران به پای رای‌دهندگان هم نوشته می‌شود. همین دیروز بود که یکی از سیاستمداران امریکایی از هیات حاکمه مستقر در واشگتن پرسید: کشته‌های غزه چقدر باید از 17 هزار نفر که 70 درصد آنها زن و کودک هستند بگذرد تا به توقف جنگ رضایت دهید!؟ امریکا نه تنها به حمایت همه‌جانبه از اسراییل پرداخته و سیل کمک‌هایش را به سوی این کشور سرازیر کرده است بلکه مدرن‌ترین ناوهایش را به مدیترانه آورده تا کسی مزاحم نسل‌کشی آقای نتانیاهو نشود. 
مهم‌تر از همه قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل برای آتش بس درغزه را وتو کرد تا پرسش‌های اخلاقی پیرامون دموکراسی را لبریز کند. فقط با یک رای مجوز کشتار هزاران نفر صادر شد و ظاهرا از هیچ‌کس کاری بر نمی‌آید!
تاکنون هزاران کتاب و هزاران مقاله و سخنرانی خصوصا توسط دانشمندان و فیلسوفان بزرگ در ضرورت و امتیازات دموکراسی منتشر شده است و گویی این معنا در عالم گفتار به اثبات رسیده است ولی میلیاردها مردمی که اهل مطالعه نیستند و بیشتر به عینیات خود تکیه می‌کنند، چگونه می‌توانند به مناسباتی دلخوش کنند که در آن سلاخی کودکان با پشتیبانی دموکراسی با خونسردی پذیرفته می‌شود و همه امیدها برای زندگی فاقد تبعیض و ستم از بین می‌رود!؟ با وتوی امریکا که رنگ سرخ داشت افزون بر جان دادن به اشکال مختلف خشونت، مظلومان جهان به فکر فرو می‌روند که جز تکیه قهرآمیز به خویشتن، اعتماد به سازوکار جهانی ستم را قانونی و بیشتر می‌کند. در این میان تبهکاران هم دارای فلسفه می‌شوند؛ درجهانی که همه جا سنگ‌ها را می‌بندند و سگ‌ها را رها می‌کنند هرج و مرج توجیه‌پذیر می‌نماید. نجات‌بخشی و رفع اشغالگری و رسیدن به آزادی و عصیان علیه نظام‌های ظالمانه داعیه مبارزان می‌شود و امثال داعش هم که کوچک‌ترین آرمان انسانی ندارند در فقدان حداقلی از نظم و اخلاق و عدالت و منطق جهانی رشد می‌کنند و ابزار سیاستمداران زیرک می‌شوند. وتوی امریکا در نفی توقف کشتار زنان و کودکان غزه با همه وتوهای دیگر فرق می‌کند و اولین ترکشش نصیب صلح و امید می‌شود. چنین وتویی از متن دموکراسی امریکایی بیرون آمده است و بزرگ‌ترین دانشمندان هم نمی‌توانند این واقعیت را نادیده بگیرند یا توجیهش کنند. جولان نتانیاهو بالارفتن هیتلر از نردبان دموکراسی را تداعی و حمایت امریکا امیدها به صلح را درو می‌کند و انسان همچنان سرگشته می‌ماند.