بزرگنمايي:

راه ترقی - آخرین خبر / دهه هشتاد و 90 میلادی پر بود از فیلم‌هایی در ژانر وحشت که طی آن شخصیت‌های اصلی در محیطی عجیب گیر می‌افتادند و یک نیروی ماورائی قدرتمند سراغ یکی یکی‌شان می‌آمد. فیلم‌هایی ترسناک نبودند اما نفس‌گیر محسوب می‌شدند. بعدها این جنس فیلم‌ها تغییر مسیر دادند و به‌جای نیروی ماورایی، شاهد حضور یک قاتل زنجیره‌ای بودیم. در هر دو حالت فیلم حال و هوایی پر از خون‌ریزی داشت یعنی اسلشر می‌شد. از فیلم‌های نسل اول این جنس اسلشر می‌توان به «شیطان مرده» و از نسل دوم به «جیغ» و «جمعه سیزدهم» می‌توان اشاره کرد. اخیراً فیلم «ابیگیل» محصول 2024 اکران شده که مولفه‌های هر دو سبک را در خودش دارد. با معرفی این فیلم همراه ما باشید. 
آدم‌ربایانی که خودشان صید شدند
یک گروه از تبهکاران حرفه‌ای دختر یک فرد با نفوذ و پول‌دار را برای گرفتن 50 میلیون دلار می‌دزدند و به ویلایی متروک می‌برند. تبهکارانی که مثل تمام گروه‌هایی که در فیلم‌ها می‌بینیم هر کدام یک تخصص جالب دارد. از پرستار سابق ارتش که حالا خلافکار شده، تا بچه پولداری که برای تفریح هکر سیاه شده، یک بزن بهادر بدون فکر، یک راننده خفن که کسی نمی‌تواند متوقفش کند و البته یک مغز متفکر که این‌بار گروهش را به‌طرز مرموزی در آن ویلا با دختر ربوده شده تنها می‌گذارد. با گذشت زمان کوتاهی گروه متوجه می‌شود درگیر ماجرایی فراتر از آدم‌ربایی شده و خطرهای جدی منتظرشان است؛ چون دخترکی که ربودند فرزند یک خون‌آشام باستانی قدرتمند است و خودش توانایی‌های زیادی دارد. 
فیلمی از اساتید اسلشر سازی
«ابیگیل» توسط مت بتینلی و تایلر جیلت ساخته شده که کارگردانی آثاری در ژانر وحشت ماورائی و اسلشر چون دو نسخه از «وی اچ اس»، «آماده‌ای یا نه»؟ و دو قسمت از «جیغ» را در کارنامه دارند. اما در فیلم جدیدشان نه سراغ وحشتی نفس‌گیر رفته‌اند، نه معما و روان‌شناسی. «ابیگیل» یک اثر صرفاً سرگرم کننده است که در برخی دقایق به‌شدت کمدی حساب شده دارد و در دقایقی هم اکشنی نفس‌گیر دارد. اما این تناقض و تفاوت از کجا می‌آید؟ ماجرا از این قرار است که سازندگان اثر به عمد قصد احیای گونه پاپ کورنی سینمای اسلشر را دارند. یعنی همان جنس سینمایی که تمرکز نمی‌خواهد و صرفاً سرگرم‌کننده است. یعنی با یک اسلشر پیچیده به سبک «اره» طرف نیستید. 
حرفه‌ای‌هایی که اسلشر ساختند

فیلم بازیگران شناخته شده‌ای مثل ملیسا باررا، دن استیونز، کاترین نیوتن، کوین دورند و متیو گود را دارد که برای اثری در زیرگونه اسلشر از ژانر وحشت، مبتنی بر داستانی خون‌آشامی گروهی جذاب و حرفه‌ای محسوب می‌شوند که برای چنین آثاری بی‌سابقه است؛ چرا که در بیشتر اسلشرهای پاپ‌کورنی بازیگران مطرحی بازی نمی‌کنند و عوامل‌ دیگر هم چندان حرفه‌ای نیستند. اما در طراحی صحنه فیلم، بازی‌ها و حتی کارگردانی استاندارد بالایی دارد. ریتم تندی دارند و التهاب داستان بالاست و طبیعتاً چندان به منطق داستانی هم توجهی ندارند. «سام ریمی» کارگردانی بود که در دهه 80 و 90 میلادی به این نوع از سینما نفس تازه‌ای داد. جالب این‌که فیلم‌هایش در کشور ما محبوبیت زیادی پیدا کرد؛ اما باعث تعجب است که به بیشتر آثار او که فرانچایز «اهریمن مرده» نام داشت در ایران «کلبه شیطانی» می‌گفتیم؛ نام‌گذاری که دلیلش معلوم نشد. اما «ابیگیل» تلاشی جالب برای بازگردان این جنس سینما به ریل اصلی یعنی خشونت اغراق شده با کمدی موقعیت دیوانه‌وار است که می‌تواند سرگرم‌کننده باشد.