بزرگنمايي:

راه ترقی - خراسان / نگاهی به مینی‌سریال «ریپلی» که به‌خاطر سبک بصری خاص، داستان جنایی و بازی بی‌نظیر اندرو اسکات با اقبال مخاطبان و منتقدان مواجه شد.
ما عادت داریم شخصیت اصلی قصه قهرمان آن هم باشد؛ کسی ‌که از دل آزمون‌های سخت، سربلند بیرون می‌آید، کاری می‌کند که از عهده هرکسی برنمی‌آید و... اصلاً برای همین قصه‌ها را دوست داریم، چون در بیشتر اوقات بازتابی هستند از آن‌چه در زندگی واقعی تجربه نکردیم یا از عهده‌مان برنیامده است؛ اما دنیای هنر استثنائاتی هم دارد که طی آن شخصیت اصلی نه تنها یک قهرمان نیست، بلکه تمام ویژگی‌های یک ضدقهرمان را دارد. درست مثل شخصیت اصلی سریال «خانه پوشالی». این شکل قصه‌ها به‌خاطر آن‌که ماجرا را از زاویه دید یک ضدقهرمان روایت می‌کنند، ظرفیت خوبی دارند تا ما تجربه متفاوت‌تری نسبت به زندگی داشته باشیم و از روزمرگی ذهن خودمان و دنیای خوش درام‌های معمولی دور شویم. یکی از جدیدترین و بهترین نمونه‌های چنین آثاری، مینی‌سریال هشت قسمتی «ریپلی» است که به ‌تازگی منتشر شده و نقدهای بسیار مثبتی دریافت کرده است؛ در ادامه آن را معرفی‌ می‌کنیم.
ضدقهرمانی باهوش
«ریپلی» قصه یک ضدقهرمان است؛ شخصیت اصلی این اثر تام ریپلی است؛ یک خلافکار باهوش که هیچ مرزی برای کارهایش نمی‌شناسد. تام که در نیویورک مشغول جعل امضا و سند است، در شرف لو رفتن و زندانی شدن است. در همین زمان مردی ثروتمند به او پیشنهاد می‌دهد که به ایتالیا برود و به‌عنوان دوستی قدیمی پسرش دیکی را که در آن‌جا مشغول فعالیت‌های هنری است، مجاب به بازگشت کند. تام روانه ایتالیا می‌شود و این آغازی است بر جاه‌طلبی‌های بدون مرز این تبهکار باهوش.

سبک بصری خاص سریال
فراتر از داستانی گیرا، شخصیت‌پردازی قدرتمند و گره‌هایی که مخاطب را همراه می‌کند؛ این سبک بصری و اتمسفر سریال است که «ریپلی» را تبدیل به اثری درخشان می‌کند که استاندارد تازه‌ای برای دنیای سرگرمی است؛ چون از معدود مینی‌سریال‌هایی است که نئونوآر را با شاخصه‌هایش در طراحی صحنه، نورپردازی، فیلم‎برداری و موسیقی به لوکیشنی برده که معماری جذابش همسو با ژانر و قصه جنایی اثر است. فیلم‎برداری اثر سیاه‌وسفید است، انگار به تماشای فیلمی محصول دهه 40 میلادی از جان هیوستون چون «شاهین مالت» نشسته‌اید. همچون بهترین‌های این ژانر بسیاری از سکانس‌ها نورپردازی پراز کنتراست دارد؛ قاب‌هایی خلوت، بازی با نور و سایه و البته بازی‌هایی کنترل شده و لبریز از اندوه، دنیایی در اثر می‌سازند که در مینی‌سریال‌های امروزی کمتر سراغ داریم.
فیلم‎نامه‌نویسی که کارگردان شد
استیون زایلیان فیلم‎نامه‌نویس مطرح هالیوودی که فیلم‎نامه آثار بزرگی چون «دارودسته نیویورکی»، «دختری با خالکوبی اژدها» و «مرد ایرلندی» را در کارنامه دارد؛ با کارگردانی مینی‌سریال خوش‎ساخت «آن شب» با بازی پیمان معادی، محکی جدی در عرصه‌ای تازه خورد که به‌شدت هم موفق بود و حالا هم که با کارگردانی «ریپلی» که امتیاز 8.2 را از کاربران IMDB و نمره 85 از 100 را از منتقدان «روتن تومیتوز» گرفته، نشان داد حرف‌های زیادی برای گفتن دارد.
اندرو اسکات می‌درخشد
اندرو اسکات که در «فلی بگ» بازی چشم‌نوازی داشت، با «ریپلی» نشان داد چه تبحری در بازی بدون اغراق با چشم‌ها دارد تا مرموز و غیرقابل اعتماد بودن یک شخصیت را نشان دهد. بازیگر مطرح دیگر این مینی‌سریال «داکوتا فانینگ» است؛ بازیگری جوان که از دوران کودکی با فیلم‌هایی چون «مردی در آتش» به شهرت رسید. بازیگرانی که در قالب شخصیت‌های این سریال سرکی به گوشه و کنار تاریخ هنر و معماری ایتالیا می‌زنند که این جنبه کار هم می‌تواند برای مخاطب تماشایی و جذاب باشد. در عین حال این اثر در کنار تمام محاسن، به‌خاطر ریتم آرام و فضاسازی که از آثار پرزرق و برق امروزی دور است، شاید برای هر مخاطبی جذاب نباشد؛ اما برای بیننده‌ای که حوصله و کنجکاوی ذهنی دارد تماشایش تجربه‌ای دلچسب خواهد بود.
سید مصطفی صابری