چاپ

راه ترقی - پژوهشگران اولین نمونه‌ی شناخته‌شده از حیوان دورگه‌ی مهندسی‌شده توسط انسان را در سوریه پیدا کرده‌اند.

در بین‌النهرین باستان 4500 سال پیش، مدت‌ها پیش از آمدن اسب‌ها به این منطقه، یکی دیگر از اعضای فعال خانواده اسبیان یعنی «کونگا» نقش اصلی را در کشاندن بارکش‌های چهار چرخ به میدان جنگ بر ‌عهده گرفت. باستان‌شناسان حدس زده بودند که این حیوانات (که در هنر به تصویر کشیده شده‌اند، فروش آن‌ها به خط میخی ثبت شده و اجساد آن‌ها گاهی در مکان‌های تدفین متمول قرار داده شده است)، نتیجه‌ی نوعی آمیخته‌گری بودند. اما مدرکی برای اثبات این موضوع وجود نداشت. روز جمعه، گروهی از پژوهشگران نتایج بیش از یک دهه پژوهش خود را در مجله‌ی Science Advances گزارش کردند. مطالعه‌ی DNA باستانی نشان داده بود که کونگا حاصل تلاقی میان الاغ ماده ( Equus Africanus asinus ) و خر وحشی سوری نر ( Equus hemionus hemippus ) بوده است. کونگا اولین نمونه‌ی شناخته‌شده از حیوان دورگه‌ای است که توسط انسان مهندسی شده و از دو گونه حاصل شده است. این محصول بسیار فراتر از فرایندهای سنتی اهلی‌سازی حیوانات است. اوا ماریا گایگل، متخصص ژنوم‌های باستانی در دانشگاه پاریس و یکی از دانشمندانی که مطالعه را انجام داد، گفت تولید کونگا واقعاً مهندسی زیستی اولیه‌ای بود که به‌نوعی از صنعت بیوتکنولوژی باستانی تبدیل شد. مانند قاطر که هیبرید میان اسب و الاغ است و خیلی دیرتر ایجاد شد، کونگاها نیز عقیم بودند. هر کونگای جدید جانوری منحصر‌به‌فرد و حاصل تلاقی نریان وحشی و الاغ بود. همان‌طور که سوابق مدرن نشان داده است، نریان‌ها با اینکه بسیار تهاجمی بودند، باید گرفته و در اسارت نگه‌داری می‌شدند. دکتر گایگل گفت مدیر باغ‌وحشی در اتریش، جایی که در آن آخرین خرهای وحشی سوری اسیر مردند، آن‌ها را بسیار تندخو توصیف می‌کرد.

راه ترقی

فیونا مارشال، باستان‌شناس دانشگاه واشنگتن در سن‌لوئیس که در‌ مورد سابقه‌ی تاریخی الاغ‌ها و اهلی‌سازی آن‌ها پژوهش کرده است، گفت مطالعه بسیار قابل‌توجه بود، زیرا نشان داد تولیدکنندگان این حیوانات اهداف روشنی داشتند. فرایند اولیه‌ی اهلی‌سازی همیشه مبهم بود (احتمالاً بخشی تصادفی و بخشی حاصل مداخله‌ی انسان) اما این پژوهش نشان داد که مردمان سوریه‌ی باستان به‌‌ دنبال چه چیزی بودند. مارشال گفت: «مردم کیفیت یک حیوان وحشی را می‌خواستند.» الاغ‌ها ممکن است رام‌تر از اجداد خود (خر وحشی آفریقایی) بوده باشند، اما پرورش‌دهندگان در بین‌النهرین می‌خواستند با تلاقی با خرهای وحشی دیگر به خصوصیات مطلوبی مانند قدرت، سرعت و احتمالاً اندازه برسند. اگرچه آخرین نمونه‌های زنده‌ی شناخته‌شده از خر وحشی سوری بسیار کوچک بودند و ارتفاع آن‌ها تا جدوگاه (سر کتف) کمی بیش از سه فوت (91 سانتی‌متر) بود، حیوانات مسن‌تر این گونه بزرگ‌تر بودند.

راه ترقی