چاپ

راه ترقی - سیناپرس / یکی از پرسش هایی که همواره در ذهن محققان وجود داشت، این موضوع است که چگونه در اعماق اقیانوس ها و در شرایط فشار زیاد، دمای نامناسب و عدم وجود نور، حیات وجود داشته و برخی اکوسیستم ها شکل می گیرد. به نظر می رسد سرانجام راز این معما کشف شده است.
مطالعات جدید پژوهشگران نشان می دهد که نرخ بالای متابولیسم انرژی ممکن است یک جامعه میکروبی را قادر سازد تا در رسوبات موجود در عمق بیش از یک کیلومتر زیر کف دریا در دمای تا 120 درجه سانتی گراد زنده بماند. این یافته ‌ها راهبرد های بقای موجوداتی را روشن می‌ کند که در محیط هایی که از سوی محققان تصور می ‌شود حد بالای دمایی برای زندگی را دارند، زندگی می ‌کنند.
بر اساس اطلاعات پیشین تصور می شود که رسوبات دریایی در زیر سطح زمین بخش بزرگی از حیات میکروبی روی این سیاره را در خود جای داده است. به گزارش سیناپرس، در یک مطالعه مجزا، پژوهشگران هسته‌ های رسوبی استخراج شده از منطقه فرورانش Nankai Trough را بازیابی کردند تا میزان حیات در این زیستگاه‌ها را بررسی کنند. در این مکان، علیرغم اینکه دمای عمیق ترین رسوبات به 120 درجه سانتیگراد می رسد، یک جامعه میکروبی کوچک در حال رشد است، اما چگونگی سازگاری این موجودات برای زنده ماندن مشخص نیست.
در این مطالعات، تینا ترود و همکارانش با تکیه بر کار قبلی خود، از آزمایشات حساس رادیو ردیاب در شرایط کاری بسیار استریل استفاده کردند تا چگونگی زنده ماندن موجودات زنده در رسوبات را بررسی کنند. آن‌ها دریافتند که میکروب‌های موجود در رسوبات عمیق و داغ، نرخ متابولیسم انرژی فوق‌العاده بالایی دارند که در تضاد کامل با زندگی آهسته میکروبی است که قبلاً در اعماق بستر دریا مشاهده شده بود.
نویسندگان این مطالعه پیشنهاد می ‌کنند که در محیط‌ های دارای شرایط دشوار زندگی و دمای شدید، جامعه میکروبی باید نرخ متابولیک بالایی را برای تامین انرژی مورد نیاز برای ترمیم آسیب سلولی ناشی از گرما را حفظ کند. به گزارش سیناپرس، این نرخ متابولیک توسط مواد مغذی فراوانی که توسط گرم کردن مواد آلی در این مواد تامین می‌شود، پشتیبانی می ‌شود.
در خاتمه گفتنی است نویسندگان این مطالعه پیشنهاد می ‌کنند که یافته‌ های آن ها پیامد هایی برای درک ما از محیط رسوبی زیر سطح زمین و حد بالای دمای پیشنهادی برای حیات دارد.
شرح کامل این پژوهش و یافته های به دست آمده از آن در آخرین شماره مجله تخصصی Nature Communications منتشر شده است.