راه ترقی - سیناپرس / تصور اینکه چگونه سیاره زمین زمانی تحت سلطه دایناسورهایی به بزرگی اتوبوس و ساختمان‌های پنج طبقه بود، دشوار است. اما تحقیقات اخیر به عمیق‌تر شدن درک ما از دلیل غلبه دایناسورها کمک کرده است.
 راز بقا و تسلط دایناسورها به زمین ممکن است در استخوان‌های خاص آنها نهفته باشد. دیرینه شناس برزیلی، تیتو اورلیانو (Tito Aureliano) دریافت که استخوان های توخالی پر از کیسه های هوایی کوچک برای بقای دایناسورها بسیار مهم هستند، به طوری که به طور مستقل چندین بار در دودمان های مختلف تکامل یافته اند.
بر اساس این مطالعه، استخوان‌ های هوادهی شده در سه دودمان جداگانه تکامل یافتند که شامل پتروسورها یعنی خزندگان پرنده، و دو دودمان تروپودها و سوروپودومورف‌ها می شود. در این مطالعات، محققان بر اواخر دوره تریاس یعنی تقریباً 233 میلیون سال پیش، در جنوب برزیل تمرکز کردند.
بازار

به گفته محققان، هر بار که حیوانی تولیدمثل می کند، تکامل گونه های تصادفی را در کد ژنتیکی ایجاد می کند. برخی از این گونه ها به فرزندان منتقل شده و در طول زمان رشد می کنند. گونه ‌ای که تیم پژوهشی مورد مطالعه قرار دادند، استخوان‌های هوادهی شده ای بود که می‌ توانست قدرت دایناسورها را افزایش داده و وزن بدن آنها را کاهش دهد.
فناوری سی تی اسکن به اورلیانو و همکارانش اجازه داد تا درون سنگواره‌ های سختی را که مورد مطالعه قرار دادند، بررسی کنند. بدون فناوری مدرن، مشاهده داخل فسیل ها و تشخیص کیسه های هوا در ستون فقرات غیرممکن بود.
این مطالعه نشان داد:هیچ جد مشترکی این ویژگی را نداشته است. هر سه گروه باید کیسه های هوایی را به طور مستقل و هر بار به روش های کمی متفاوت ساخته باشند.
به گفته اورلیانو، کیسه های هوا احتمالا سطح اکسیژن خون دایناسورها را افزایش داده است. دوره تریاس دارای آب و هوای سوزان گرم و خشک بوده، بنابراین گردش بیشتر اکسیژن در خون باعث خنک شدن بیشتر بدن دایناسورها می شود. همچنین به آنها امکان می دهد سریعتر حرکت کنند.
کیسه های هوا ساختار داخلی استخوان های دایناسورها را تقویت کرده و در عین حال سطح بیشتری از اتصالات را برای عضلات بزرگ و قدرتمند ایجاد می کردند.به گزارش سیناپرس، این امر باعث می ‌شود که استخوان‌ها بدون سنگین کردن حیوان به اندازه بسیار بزرگ‌تری رشد کنند.
به گفته اورلیانو، پژواک این میراث دایناسور در بسیاری از حیوانات امروزی نهفته است. بسیاری از گونه های پرندگانی که امروزه زندگی می کنند برای پرواز به استخوان های توخالی متکی هستند. حیوانات دیگر از کیسه های هوا برای تقویت و استحکام استخوان ها و جمجمه های بزرگ خود استفاده می کنند، بدون اینکه آنها را سنگین کنند.
یک مثال عالی در این مورد جمجمه فیل است. داخل جمجمه فیل ها کیسه های هوایی بزرگی وجود دارد که به حیوان اجازه می دهد سر بزرگ و عاج های سنگین خود را بدون فشار به عضلات گردن حرکت دهد.
 مغز انسان همچنین توسط دو لایه استخوانی سخت و فشرده محافظت می‌ شود که لایه‌ ای از استخوان نرم‌تر، اسفنجی و هوادهی شده را در بین آن‌ها قرار می ‌دهند که با نام دیپلو شناخته می ‌شود. این امر باعث می شود جمجمه ما سبک اما قوی باشد و بتواند ضربه های جمجمه را جذب کند.