بیوگلایدرها با حسگرهای داخلی خودشان مانند رها شدن بی‌کرشمه برگ‌های زرد درختان در پاییز، آرام و بی‌صدا حرکت می‌کنند. این گلایدرهای زیستی از دو جهت زیستی هستند هم از این رو که آنها از بیولوژی الهام گرفته‌اند و هم اینکه تجزیه‌پذیر هستند . زمانی که یک گلایدر دانه‌های حسگر زیستی را رها می‌کند و داده‌ها را گزارش می‌کند در نهایت تجزیه می‌شود و با سطح جنگل یکی می‌شود.

در حال حاضر محققان یک گام به جلوتر برداشته‌اند و هدف آنها ثبت تاثیرات تغییرات آب و هوایی در زیستگاه‌های مختلف با استفاده از پهپادهای حسگری کاملا تجزیه‌پذیر است. در مقوله «اکولوژی دیجیتال» چنین ربات‌هایی امکان پیش بینی درست وضعیت محیط زیست و اتخاذ تدابیر پیشگیری مناسب را فراهم خواهند کرد.