راه ترقی - همشهری آنلاین / یک واقعیت مشهور و احیانا رمانتیک درباره خواهران برونته، نویسندگان بریتانیایی، وجود دارد و آن هم مرگ زودهنگام آن‌ها یکی پس از دیگری است. آیا نویسندگانی که شاهکارهایی غم‌انگیز و دلگیر از خود به یادگار گذاشتند، بر اثر نوشیدن آب آلوده به اجساد تجزیه شده جوانمرگ شدند؟
 بنا بر اطلاعات رسمی، امیلی، شارلوت و آن برونته و البته برادرشان، همه از بیماری سل و مشکلات ناشی از آن رنج می‌بردند، و بنا بر اطلاعات غیر رسمی، آن‌ها از غم و اندوه برای یکدیگر جان خود را از دست دادند، اما ظاهرا یک عامل بسیار دردناک و واقعی در بیماری‌ طولانی‌مدت و مرگ زودرس آنها نقش داشته است: آب آشامیدنی آن‌ها آلوده به آلودگی‌های گورستان محلی بوده است.

در سال 1850 بنجامین هرشل بابیج بعد از مرگ امیلی (در سال 1848 در 30 سالگی)، برانوِل (در سال 1848 در 31 سالگی) و آن (در سال 1849 در 29 سالگی) به خواسته پاتریک برونته، کشیش محلی و پدر نویسنده‌ها، تحقیقی انجام داد. بر اساس این تحقیق، معلوم شد شهر هاورث، محل زندگی برونته‌ها، به نسبت شهرهای اطراف با اندازه مشابه، میزان مرگ و میر بیشتری دارد. 41.6 درصد از ساکنان هاورث قبل از 6 سالگی می‌مردند، و متوسط سن مرگ در این شهر 25.8 سال بود. (شارلوت در سال 1855 در سن 38 سالگی مرد، در حالی که در شرایط بهداشت و درمان امروز می‌توانست زنده بماند-در واقع پاتریک می‌توانست همه بچه‌هایش را زنده نگه دارد.)
بابیج در جریان تحقیقاتش برای رسیدن به این آمار، چیزهای دیگری هم متوجه شد. از جمله این‌که به نسبت جمعیت توالت خصوصی کافی وجود ندارد و آن‌هایی هم که هست، به طرز منزجرکننده‌ای کثیف است، به درستی هم تخلیه نمی‌شود و به طرز عجیبی بسیار عمومی است. او می‌نویسد: «برای نیم‌دوجین خانوار فقط 2 توالت در خیابان وجود دارد. این توالت‌ها نه‌تنها در معرض دید خانه‌ها، بلکه در دید رهگذران است...» طبق مشاهدات بابیج، چاه مستراح گاهی سرریز می‌کرد و به خیابان جاری می‌شد و شیر آب در فاصله 2 متری توالت قرار داشت. 
نظر بابیج به قبرستانی جلب شد که روی تپه‌ای درست روبه‌روی خانه برونته‌ها قرار داشت. بابیج متوجه شد که در این قبرستان بیش از ظرفیت مرده دفن شده، شیوه جاگذاری قبرها نادرست است و سیستم جریان هوای درستی ندارد و مواد حاصل از تجزیه اجساد به آب آشامیدنی شهر نفوذ می‌کند. به مدت طولانی قرار گرفتن در برابر آلودگی‌های باکتریایی خطرناک، باعث شد برونته‌ها ضعیف‌تر و در برابر بیماری‌های دیگر آسیب‌پذیرتر شوند.
در حقیقت، نویسندگان جوان و با استعداد که آثارشان شاهکارهای ادبیات کلاسیک انگلیسی محسوب می‌شود، بر اثر نوشیدن آب گورستان جوانمرگ شدند، که البته مرگی غم‌انگیز با مایه‌های گوتیک و شاید همچنان رمانتیک برای خالقان «بلندی‌های بادگیر»، «جین ایر» و «اگنس گری» باشد.
منبع: ترجمه از لیت‌هاب با اندکی تصرف.