راه ترقی - ورزش 3 /تیم فلیک به آن بعد عجیب ذهنی و معنوی دست یافته که امکان بازگشت در بازی‌هایی که تقریباً از دست رفته‌اند و پیروزی در وقت‌های اضافه را فراهم می‌کند.
بارسا یک بار دیگر انجامش داد و بازی باخته 0-2 برابر اینتر را برگرداند هرچند برنده نشد. آنها با تساوی 3-3 به سن سیرو خواهند رفت.
افراد دوراندیش، با آن برتری اخلاقی آزاردهنده نسبت به کسانی که فقط می‌توانند بداهه‌پردازی کنند، زندگی خود را هدر می‌دهند. بورخس، کمی پیش از مرگش یا دست‌کم این را به او نسبت داده‌اند، اعتراف کرد که اگر دوباره متولد شود، متفاوت زندگی می‌کند، زیرا بیش از 80 درصد از وقتش را صرف آماده‌سازی برای مشکلاتی کرده که هرگز رخ ندادند.
در یک مسابقه فوتبال هم چیزی مشابه رخ می‌دهد: اغلب اوقات، همه‌چیز در آن 20 درصد باقی‌مانده تعیین می‌شود و معمولاً به مسائل مربوط به شخصیت و قدرت ذهنی بستگی دارد.
در سال‌های اخیر، ذهن به یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌های مربیان تبدیل شده است، چه از طریق روان‌شناسان و چه خود مربی. چند روز پیش از هانسی فلیک پرسیدند و او اعتراف کرد که بخشی از کارش ایجاد پویایی‌های گروهی برنده است، اما مهم‌تر از آن، این است که بازیکنان از کارشان لذت ببرند و بدون نگرانی بازی کنند.

این موضوع در مهاجمانی مثل فران تورس دیده می‌شود که قبلاً با اضطراب به زمین می‌رفتند و حالا حریفان را در هم می‌کوبند (او هم به رئال گل زد هم به اینتر). همچنین در توانایی تیم برای غلبه بر لحظات دشوار بازی و تغییر نتایج منفی مشهود است. خبر بزرگ این است: بارسلونا حماسه را از رئال مادرید ربوده است.
این جمله را مارکوس لوپز در برنامه ال‌لارگرو گفت و کاملاً درست است. بازگشت مقابل اتلتیکو مادرید، یکی از سخت‌ترین تیم‌ها برای شکست وقتی پیش است، کار ساده‌ای نیست. سخت‌تر از آن، غلبه بر رئال مادرید است که ابتدا باید ایده‌ای را که داستان و نشان این تیم بر آن استوار است، از آنها گرفت تا بتوان در دقایق پایانی بازی‌ای که در آن عقب هستید، پیروز شد.
در هر دو مورد، بارسلونای فلیک توانسته نتایج و پایان‌ها را تغییر دهد و نگرشی را نشان داده که در این باشگاه چندان آشنا نیست، جز در خاطرات پراکنده شب‌های بزرگی مثل بازی مقابل کایزرسلاترن با گل سر باکرو در 23 اکتبر 1991، مقابل چلسی با گل دقیقه 93 اینیستا، یا بازگشت تاریخی مقابل پاری سن ژرمن با گل سرخی روبرتو که نقطه اوج پیروزی 6-1 بود.

بارسلونای فلیک شنبه در فینال کوپا دل ری تأیید کرد که قادر است در میانه بازی دوباره زنده شود. اولین بار در فینال سوپرکاپ اسپانیا در عربستان مقابل رئال مادرید بود که پس از گل زودهنگام امباپه، با نتیجه 5-2 پیروز شد. سپس در والنسیا، در هفته اول لالیگا، و همچنین در لیسبون در بازی مرحله یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان (5-4)، جایی که نتیجه 4-2 را در دقیقه 78 برگرداند. حتی دو هفته پیش، وقتی مقابل سلتا که 3-1 پیش بود، در دقیقه 94 گل چهارم را زد.
لامین روز شنبه گفت: «می‌دانستیم حتی اگر یک یا دو گل بخوریم، در نهایت پیروز می‌شویم. امسال هیچ‌کس نمی‌تواند جلوی ما را بگیرد.»
به نظر می‌رسد این بازیکنان هیچ فشاری احساس نمی‌کنند. لامین در بازی شنبه بیشتر نگران مرتب کردن مدل موی جدید بلوندش بود تا خود بازی. این می‌توانست مشکل بزرگی باشد، اگر نشانه‌ای از آرامش او در مواجهه با این بازی‌ها نبود. همین موضوع درباره کوبارسی (18 ساله)، گاوی (20 ساله)، فرمین (21 ساله) یا جرارد مارتین (23 ساله)، صدق می‌کند. فراتر از استعداد، به نظر می‌رسد همه‌چیز به یک ایده برمی‌گردد: آنها این کار را کردند چون نمی‌دانستند غیرممکن است. یا چون هیچ برنامه دیگری نداشتند.
بازار